Vexo que nin os gobernantes son quen de conserva-la calma e se lanzan, agora, a xustificar a opción nuclear como si fose unha decisión tomada e irreversible: "Excusatio non requiratur, acusatio manifesta".
É certo que as circunstáncias acontecidas en Xapón son extraordinarias, mais entraban dentro das variables a valorar pois segue a ser unha das zonas 'quentes' teluricamente falando da terra.
Pero leva-lo debate este ó terreo da seguridade é un engano; quen así o faga saberá de antemán que o territorio peninsular ten moitas menos probabilidades de ter fenómenos como os acontecidos; eu, no tema nuclear, coido que o debate de ser levado a outros puntos de suposta vantaxe que non son tanto.
DEPENDENCIA:
- A tecnoloxía ten patente extranxeira e, supoño, é controlada por compañías extranxeiras.
- O combustible é importado de zonas "extranamente" inestables politicamente o que fai probable que os problemas de suministro sexan manipulables por entes e motivos externos.
- O enriquecemento para que o uranio sirva de combustible faise no extranxeiro en instalacións nada baratas (o valor engadido marcha fora).
- O residuo ha de ser procesado fora e voltar para unha almacenaxe prolongada (definitiva).
CUSTES NON TIDOS EN CONTA:
- A construcción de instalacions de almacenaxe de residuos a longo prazo.
- O transporte de combustible enriquecido e de residuos antes e despois do procesado.
- As novas liñas de transporte da enerxía para as centrais.
- Os dispositivos de prevención de catástrofes, os cursos de formación, os simulacros anuais... todo eso DEBE repercutir no cálculo de custes dunha central nuclear e no balanzo á hora de toma-la decisión.
E, como resposta ó argumento de que non termos centrais non nos librará dos accidentes das centrais dos viciños dicir que neso é no que se sabe quen "manda" na UE... si fose ó revés fai tempo que Spain tería pechadas as centrais 'porque yo lo valgo' pero Francia non só precisa as centrais senon, tamén, o negocio dos enriquecedores de uranio e o tratamento a curto prazo dos residuos.
Aínda temos 10 anos para trocar-lo modelo de provisión e gasto enerxético e de transporte terrestre antes de que o colapso do mercado do petroleo poña fin á esta orxía de desperdicio... que os nosos descendentes nos perdoen.