Xirondo
Xigante, enorme, xeneroso
Xirondo
Galego ata o fondo
Eras río i eras fonte
Pescador no regato
das nosas emocions
Xirondo
Mil batallas e ningún morto.
Agasallo de tela enchido de país
sangue celeste e mar verde
horizonte aberto no peito
traballo arreo ben feito
afeito estiven a verte
como si foras meu pai
Partes para a longa travesía
deixandonos sós co mar e a ría.
Pensamentos de meu e comentarios sobor da actualidade en xeral.
Mostrando entradas con la etiqueta Verbas. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Verbas. Mostrar todas las entradas
O Abril outonal
Nestes días de outonía primaveira vexo as cousas da cor gris das nubes e temo por cada fulgor que entra pola miña fiestra... días revoltos nos que escarbo coas unllas na pedra do silencio na percura do sorriso que faga que amañeza.
20 de Abril... Vinte en Abril...
20 de Abril... Vinte en Abril...
Ay de ti, Haiti
O país mais pobre do caribe, con taxas de mortalidade infantil correspondentes non ? s?culo pasado senon ? anterior... e recibe o golpe dun tremor forte que ten efectos devastadores pola situaci?n do pa?s e mais, coido, polo mal que se avaliou a situaci?n das infraestructuras nas primeiras horas... Facer chegar toneladas e toneladas de axuda a quen non as pode distribuir e como tiralas, enviar equipos de rescate que non se poden comunicar, que non poden move-la s?a maquinaria, nin traballar de noite, nin ter un espazo para que descansen os relevos... as "horas de ouro" pasan... escomenza o drama da infraestructura de saneamento, de auga potable.... Uns env?an soldados outros din que m?dicos... por fin, alg?en env?a equipos aut?nomos e paneis solares para ter enerx?a.
Sempre se pode aprender dun desastre, pero para moitos vai ser tarde.
Sempre se pode aprender dun desastre, pero para moitos vai ser tarde.
Tí fixéchesme...
A tí que me fixeches
a tí que me fas
a tí que me ensinaches
e a tí que me ensinas
Carballo e Orquidea
xigante e amiga
Pai de pai
compañeira na vida
Guia e meta
Inicio e camiño
a vós que non tendes día
este día vos adico.
a tí que me fas
a tí que me ensinaches
e a tí que me ensinas
Carballo e Orquidea
xigante e amiga
Pai de pai
compañeira na vida
Guia e meta
Inicio e camiño
a vós que non tendes día
este día vos adico.
A cuarta lúa.
Vin enche-la primeira lúa
prata sobre a lonxana Prata.
A segunda enfeitizoume
con fachós polos carreiros
correndo cos peliqueiros
e coa cinza abandonoume.
Na terceira tornecei,
reviravolta da vida,
e cheo de anguría e medo
alzo os ollos cara o ceo
e troco o desexo do luceiro
por unha cuarta lúa chea
na feitura do seu xeito
e preso da súa ledicia.
prata sobre a lonxana Prata.
A segunda enfeitizoume
con fachós polos carreiros
correndo cos peliqueiros
e coa cinza abandonoume.
Na terceira tornecei,
reviravolta da vida,
e cheo de anguría e medo
alzo os ollos cara o ceo
e troco o desexo do luceiro
por unha cuarta lúa chea
na feitura do seu xeito
e preso da súa ledicia.
Biertono
Collage de mosaicos pixelizados
en cores que afastan a néboa,
tsunami de indiferencia e prepotencia
vida do centro en comunicados.
Colleita tinta e gorentosa;
verde, marrón e roxa
sabores que baixan pola gorxa,
saen desta terra portentosa.
en cores que afastan a néboa,
tsunami de indiferencia e prepotencia
vida do centro en comunicados.
Colleita tinta e gorentosa;
verde, marrón e roxa
sabores que baixan pola gorxa,
saen desta terra portentosa.
Golpeou o sol no horizonte
sinalando un banco valeiro,
solitario, dourado e brilante
Acomodouse nel o solpor escumante,
agardando que saíses, luceiro;
albiscando no aire vibrante,
a presenza do verdadeiro.
Afogou no mar nun bramido granate;
partiu sen contempla-la luz,
o brilo, o fulgor, do arrecendo
do teu pelo, da túa face.
Sen poder cheirar o extrano
bico que se dan a area e o mar
pensamentos de ida e volta
do sono á realidade.
Certidume do que non será
nin posible nin desexable.
sinalando un banco valeiro,
solitario, dourado e brilante
Acomodouse nel o solpor escumante,
agardando que saíses, luceiro;
albiscando no aire vibrante,
a presenza do verdadeiro.
Afogou no mar nun bramido granate;
partiu sen contempla-la luz,
o brilo, o fulgor, do arrecendo
do teu pelo, da túa face.
Sen poder cheirar o extrano
bico que se dan a area e o mar
pensamentos de ida e volta
do sono á realidade.
Certidume do que non será
nin posible nin desexable.
VERBAS PARA UNHA UNIÓN
Dádevos amor mais non fagades del atadura.Deixade que sexa un mar en movemento entre as beiras das vosas almas;
Enchede co voso amor o vaso do amor do outro,
mais non bebades do mesmo vaso.
Compartide o mesmo pan mais non comades do mesmo anaco.
Como as cordas dunha guitarra vibrade cada un só mais facede a mesma música.
Manterse unidos non é manterse aferrados
Pois o Carballo e a Maceira non medran si se fan sombra.
Seredes libres de verdade non cando os vosos días pasen sen preocupacións e as vosas noites sen penas senón mais ben cando istos circunden as vosas vidas e, malia eso, vos ergades por riba deles espidos e sen ataduras.
Dous elementos compoñen o noso ser nun conflicto do que saber sacar proveito é a clave do éxito na vida.
A razón e a paixón son o timón e as velas das vosas almas de navegantes. Si as vosas velas ou o timón rompen, só poderedes dar bandazos á deriva ou quedar ó pairo no medio do mar.
A razón gobernando soa é forza limitadora e a paixón, sen vixilancia, é lume que se consume ata a propia extinción.
Así pois vos aconsello que a vosa alma exalte a vosa razón ata a altura da paixón para que poda cantar e que a vosa razón dirixa a vosa paixón, para que viva sempre unha resurrección cotián e coma o Fénix rexurda das súas cinzas.
Vin o sol e saín;
cegoume cun ollar de terra orballada
que me fuxiu logo de me fundir.
Puiden centrarme;
Fixen do peso, impulso;
da vergoña, alento;
de querer, poder.
Trocou o vento;
rolou no medio da travesía,
Saquei forzas para remar
camiñei sen afrouxar
facendo do motivo, precaución;
da meta, intermedio;
de conquerir, compartir.
cegoume cun ollar de terra orballada
que me fuxiu logo de me fundir.
Puiden centrarme;
Fixen do peso, impulso;
da vergoña, alento;
de querer, poder.
Trocou o vento;
rolou no medio da travesía,
Saquei forzas para remar
camiñei sen afrouxar
facendo do motivo, precaución;
da meta, intermedio;
de conquerir, compartir.
Libro, Loito.
No día do común(Hero) sego vivo e nesta guerra que libro; combato contra os enemigos internos das sensacións i externos dos desalentos, enfrentado coa ligua bí-filar que curta mais ca comunica; enrrevesada maraña buro-xudiciaria da in-clemencia. Inasequible ó esgotamento de loito no me cubro, loito; facéndome o hipócrita sueco, ignorandome cando tropezo, empuxando tras cada treino.
Os malabaristas do coitelo xulgan as miñas verbas co calibre da súa norma o que dín non lles ten conta, só interesa a súa forma.
A vida florece nas puntas das prantas verdes, a morte enseñorea os pasillos e as aldeas. Soidade victoriosa na festa solidaria; mal pan de hoxe da fame do mañan.
Sego, pois fendendo na fenda sen fenderme a testa de odio ou tristura, que non hai cousa mais fea que a amargura nen mais triste que non ter senda.
Os malabaristas do coitelo xulgan as miñas verbas co calibre da súa norma o que dín non lles ten conta, só interesa a súa forma.
A vida florece nas puntas das prantas verdes, a morte enseñorea os pasillos e as aldeas. Soidade victoriosa na festa solidaria; mal pan de hoxe da fame do mañan.
Sego, pois fendendo na fenda sen fenderme a testa de odio ou tristura, que non hai cousa mais fea que a amargura nen mais triste que non ter senda.
LIBERDADE
Compoñentes: Libre albedrio + coñecemento
Facer algo sen coñecemento e con libre albedrío non é liberdade é actuar ó chou.
Facer algo con coñecemento sen libre albedrío non é liberdade é esclavitude.
Unha decisión libre baséase na capacidade de elexir e no coñecemento da información relevante para elo, entón non hai erro senon responsabilidade.
Facer algo sen coñecemento e con libre albedrío non é liberdade é actuar ó chou.
Facer algo con coñecemento sen libre albedrío non é liberdade é esclavitude.
Unha decisión libre baséase na capacidade de elexir e no coñecemento da información relevante para elo, entón non hai erro senon responsabilidade.
Dúbida intolerábel da inconsciencia,
Débeda consciente da tolerancia,
voz que brilla ó traveso da brétema,
ollar no que rompe a esperanza.
¿Es torre ou es facho?
Ámbolos dous e ningún.
Sorriso aberto no breve amencer;
nunca serán meus os teus serans de Xuño.
Desterro de min mesmo, illa, onda,
aloumiño segredo, invisibel, intanxibel...
AUTÉNTICO.
Como o desexo do futuro que se achega.
Débeda consciente da tolerancia,
voz que brilla ó traveso da brétema,
ollar no que rompe a esperanza.
¿Es torre ou es facho?
Ámbolos dous e ningún.
Sorriso aberto no breve amencer;
nunca serán meus os teus serans de Xuño.
Desterro de min mesmo, illa, onda,
aloumiño segredo, invisibel, intanxibel...
AUTÉNTICO.
Como o desexo do futuro que se achega.
Rajoy e Castelao
Dixo tamén o home chamado a dirixi-los nosos destinos que "de momento estar vivo y luego ya veremos"; Castelao retrucoulle xa no lema do escudo constitucional do anterior estatuto: "Denantes mortos ca escravos".
Muller
OUUUUuuuu
Como dixen no xantar:
Brindo polas mulleres; porque si elas gobernaran o mundo habería mais homes felices.
Como dixen no xantar:
Brindo polas mulleres; porque si elas gobernaran o mundo habería mais homes felices.
No Introitus
OUUUUuuuu
Como xa pasou o cocido...
no que loitamos por encher este valeiro físico...
Como xa abriron as mimosas e se escoitaron os primeiros trinos
Sabemos que o ven ahí... O entroido que xa leva 3 semanas de emocions no tríangulo máxico.
Vai ser algo totalmente diferente. A forza da ausencia, o tempo que non deixa de pousar o seu peso de vellice e borralla, o nosos rapaces de cigarons... As novas condicions de "pernocta" en Laza, ¿trocará a calidade do likorkafé?.
Dios, que ledicia se me mete no corpo só de imaxinarme alí neses días.
Entroido mais ca nunca, entroido mais ca sempre
entrando pola porta, saindo a "catro pés"
cantandolle a Maruxa, cantandolle a Xosé
bailando sen vergoña, danzando até caer.
Como xa pasou o cocido...
no que loitamos por encher este valeiro físico...
Como xa abriron as mimosas e se escoitaron os primeiros trinos
Sabemos que o ven ahí... O entroido que xa leva 3 semanas de emocions no tríangulo máxico.
Vai ser algo totalmente diferente. A forza da ausencia, o tempo que non deixa de pousar o seu peso de vellice e borralla, o nosos rapaces de cigarons... As novas condicions de "pernocta" en Laza, ¿trocará a calidade do likorkafé?.
Dios, que ledicia se me mete no corpo só de imaxinarme alí neses días.
Entroido mais ca nunca, entroido mais ca sempre
entrando pola porta, saindo a "catro pés"
cantandolle a Maruxa, cantandolle a Xosé
bailando sen vergoña, danzando até caer.
Imaxes do home
Atalaia dende a que abrín os ollos ó mundo
Carballo grande, sombra do verán, protección no inverno
Fonte da que bebín as esencias da lingua e do "sermos"
Rompeondas no que bateron as presas de neno barbudo
Firmamento no que non atinei co roteiro
ata que a paternidade me amosou a túa guía
Abrazo agardado, desexado na porta da festa; alegría
Asubio pola mañan, música da banda ó mediodía
Agasallo dos meus bens, premio dos seus esforzos
GALEGO de Palmou, de Lalín e do mundo enteiro.
Carballo grande, sombra do verán, protección no inverno
Fonte da que bebín as esencias da lingua e do "sermos"
Rompeondas no que bateron as presas de neno barbudo
Firmamento no que non atinei co roteiro
ata que a paternidade me amosou a túa guía
Abrazo agardado, desexado na porta da festa; alegría
Asubio pola mañan, música da banda ó mediodía
Agasallo dos meus bens, premio dos seus esforzos
GALEGO de Palmou, de Lalín e do mundo enteiro.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)