Golpeou o sol no horizonte
sinalando un banco valeiro,
solitario, dourado e brilante
Acomodouse nel o solpor escumante,
agardando que saíses, luceiro;
albiscando no aire vibrante,
a presenza do verdadeiro.

Afogou no mar nun bramido granate;
partiu sen contempla-la luz,
o brilo, o fulgor, do arrecendo
do teu pelo, da túa face.
Sen poder cheirar o extrano
bico que se dan a area e o mar
pensamentos de ida e volta
do sono á realidade.
Certidume do que non será
nin posible nin desexable.

No hay comentarios: