A eles, porque malía que me trouxeron aquí sen me preguntar fixeron mais do que podían para mo dar TODO.
A Ela porque me otorga o privilexio de vivir con ela e me axuda a ser cada día mellor.
A eles porque sempre son a miña alegría e apoia-lo seu futuro a miña mellor misión.
A tód@l@s que coincidimos no camiño porque algo me aportaron.
Nesta viaxe da vida mais que en calquera outra acada-lo destino non é o obxectivo, o logro está en face-la ruta conseguindo que os que a comparten contigo o disfruten.
Apenas uns intres para canta-lo tango, unha música emocional e moi estética na súa danza, unha virtuosidade...
Da cantidade de datas que hoxe se celebran, dos retos que hoxe nos asaltan, das incógnitas que enfrontamos... todo eso hoxe non toca...
Fai 20 anos que son pai e mais que nunca me sinto obrigado a facer algo para deixarlles unha sociedade mellor onde vivir, un mundo mais habitable, unha convivencia menos violenta...
Temos moito por diante como para pararnos agora; ás veces só hai que ser arriscad@ no intre que corresponde e eu agora sinto que é o intre de arriscar; de apostar por unha sociedade e por unha relación social e política verdadeiramente DEMOCRATICA porque como teño escrito neste blogue... non hai argumento contra a verdade: A sucesión por imperativo biolóxico NON É DEMOCRACIA... e por riba discriminando sesgadamente ó home por riba da muller.
Coido que se pode conquerir sen violencia e pacíficamente pois os parlamentarios saben que non lles corresponde semellante decisión; así que hai que facerlles saber que NON PODEN nin deben votar esa lei de sucesión.... por tódolos medios e xeitos mais, insisto, sin violencia e non só porque a violencia acaba voltándose contra quen a emprega senon porque non fai falla: temos a razón da democracia.
Marchou a man que me agasallaba, a que me deu aloumiños...
Pero non é tempo de tristeza porque tódolo seu esforzo e traballo non foi en balde.
Veu ó mundo ó pé da lareira e do forno da casa familiar que os seus pais contruiran eles mesmos ó pé da vella estrada... Moi pronto quedou orfa de pai e en canto tivo mais altura que as ovellas iniciou a súa "carreira profesional" pois sempre foi de oficio "traballadora".
Así que andivo coas ovellas e labrou, puido acudir un tempo á escola, apenas o xusto para saberen leer, escribir e facer contas.
Con esa bagaxe formativa xa se dedicou a outras cousas; emprendeu.
Comerciou con sombreiros na feira, fabricou fideos de pasta na casa cunha máquina que mercou, aprendeu a poner permanentes en duas sesions e de seguido se puxo a poñelas na casa materna...
Logo andivo a servir nas casas dos que podían (e dos que trataban de abusar) alí foi sen apenas roupa pero coa vontade rexa que a caracterizaba, asistiu nos partos das veciñas, prantou pinos no monte do carrio... e como a necesidade era de comer e as oportunidades poucas se dedicou a caretar no Wolframio das minas da brea nas noites sen lúa... todo elo sen deixar de labrar.
Cando chegou a hora de ter familia emprendeu outra vez... a ruta da emigración; a dor que aquela partida lle produxo era patente cada vez que contaba a longa travesía no paquebote cara a Venezuela. Alí durante 27 anos se fixo a sí mesma primeiro servindo nun aloxamento; logo cosendo, cociñando nun local cun socio e mais adiante xa pola súa conta.
Demostrou tamén grandes dotes de visión estratéxica e con habilidade nos guiou cara ós estudos e conqueriu montar unha relación tan fraternal como si convivísemos xuntos así que na hora do retorno topei que aquela música coa que me criara pensando que os meus pais "non sabían falar" era unha lingua de seu que me servía para entender á terra da miña orixe.
A volta non foi á do indiano rico e tamén demostrou capacidade de adaptación inventándose a si mesma un posto de froitas que pronto combinou co restaurante familiar sen deixar de labrar e, en canto tivo de seu, de coidar da súa horta e a súa pequena facenda.
Alí traballou ( ata que o seu corpo non puido mais, non por necesidade crematística senon porque o seu corpo e a súa mente non entendían a vida sen traballo.
Coido que tiña tódalas cualidades que os guruses valoran nas persoaxes de éxito: Innovou, emprendeu, inventouse e reinventouse a sí mesma, tiña visión estratéxica e sabía recomponerse si a situación se torcía.
Gracias a ela e a xente como ela o noso punto de partida nesta crise é un pouco mais alto e seguindo o seu exemplo a bó seguro que habemos de sair desta situación; iso si, para elo teremos que tomar medidas como sociedade para ser nós quen ten verdadeiramente o control (e a responsabilidade) do que suceda.
Chegou unha noite de Xuño tras días de desexos e sinos da súa inminencia. Completoume enchéndome de medos, problemas, preocupacions...ledicia, cariño. Sempre dixen que o 5 de Xuño é o día mundial "do ambiente enteiro" porque con ela non hai metades; sempre foi así, todo ou nada, posible ou imposible.
Onte mesmo deitouse entre nós como a tiñamos dempois de mamar; un anaco así ollando pra ela como a estrela que caiu do universo para iluminarnos o camiño.
Agora, con 15 primaveiras vóltolle a dicir as primeiras verbas que lle dixen unha vez fora do útero da súa nai: "Benvida ó mundo, filla."
OUUUUuuuu...Cando semellaba que iamos pasa-lo entroido mais frio e nevado dos que levo ido ás máxicas terras do támega, veu un tempo macanudo para a festa. Nin frio, nin auga, nin neve.
Foi unha festa variada; tradición e novidade cun ingrediente ata o de agora non probado: A campaña electoral. Así que lle demos a todo dende o principio, rachando co Folión do venres.
A saída mais carnavaleira do sábado
Dani sacou o cigarrón con gran orgullo, e pasouno pipa mallando nos "rambos" na praza...
A especial cita do domingo co rei da festa: O peliqueiro
Logo chegou o momento mais esperado dos derradeiros meses na política galega: O debate a 3... O entroido conqueriu que os tres candidatos principais 'baixasen' das farolas para tan especial ocasión e debatiran...
O 'touriñente' non facía mais que dicir: "A plena luz do día, 700 vellos e combrándolle...". 'Dancing queen' Elexiu como tema o "enclavamento do pais, todo enclave de pais para ter ó pais enclavado e que non marche". 'Frijol009' só quería "empezar a ronda de LK's...
Mai o mellor do aspecto electoral chegou coa revelación exclusiva de como se manipula o voto 'inmigrante'....
Tamén houbo, como non momentos musicais para a lembranza eu escollín este "Alalá das mariñas" cantado por Uxía no 'bigotes'...
E momentos televisivos. Por primeira vez conseguin ter un vídeo da farrapada e seguro que se me ve moi ben...
A do luns foi unha noite de éxito sen precedentes...con un resultado de palleira: Todas menos 1 aceptaron a baila. Está claro que incluso as malas novas se dixiren mellor nese ambiente.
O martes disfrutei do momento íntimo dos peliqueiros veterans e as carreiras cos que os vacilan...
Desculpade a lonxitude desta entrada, ben pola contra este entroido se me fixo curto mais abondou para botar en falla ós amigos que non puideron acudir.
OUUUUuuuu... Por moi atarefado que este e moito que mellorar que queira a cuestión é que non debo deixar pasar mais tempo denantes de deixar constáncia do entroido 2008. O primeiro sen a presencia de Elena, a raiña do entroido verinés, tiña que ter algo especial e así foi: Suspendeuse o desfile do Domingo en "case" todas partes...
Mais escomencemos por onde hai que ir. O Venres nos presentamos en Laza para o folión... Unha cea moi animada e con moi bó ambiente e o engadido do Xastré.
Saimos cos fachos na man tódolos que iamos; cunha noite estrelecida e non moi fria, as luces e as sombras a loitar... Logo chegou a hora dos "petamoito" que estiveron petando no reaberto bar da picota ata que tiveron mancaduras nas mans.
O Sábado foi a noite da "carnavalada" isto é o disfraz ó estilo mais común do que se fai por ahí.... O que non quita de pasarmolo moi ben tanto na verbena como na cea e logo pola noite. Claro que a "alguén" lle tiña que tocar ir mais cedo para a casa cos nenos...
O Domíngo foi un dia para esquencer; tanto que caseque non tomei fotos... Pola noite a cousa mellorou e ainda puiden botar unhas bailas no 'bigotes', no Picota e no 'Comisión' ainda que o mellor o pasei na verbena.
O Luns erguinme cedo pois tiña unha cita importánte. Os meus heredeiros quixeron acudir á Farrapada de Laza e abofé que o pasaron de medo Quen millor o "chispas" que non parou de dar tralla todo o tempo malia a cantidade de farrapazos que levou nos fuciños... Logo pola tarde puxemos en marcha a "multinacional entroideira" na que Nieves mantivo a presencia en Laza na baixada da morena e as formigas (mágoa que non conqueriron subila no burro); o pelotón de cativos preferiu a farelada en Verín e a un servidor correspondeulle o turno en Oimbra... Mais só ata a adega nº 44 que logo houbo moito que danzar para que a cousa voltase ó seu cauce i eu puidese desprazarme a Laza a pasa-lo resto da noite danzando, cantando e rematando coa colleita de LK.
O martes por fín houbo desfile en Verín e saiu o noso cigarrón.
A verdade é que malía a falla do domingo coido que cada ano hai mais Cigarrons e Peliqueiros; máscaras que, mais aló da estética teñen o caracter e a forza do seu ser
OUUUUuuuu Onte o nivel de stress chegou a "escatro" e non sabía como facer unha nota para estes 'entrañados' días (entrañados porque todos en occidente levamos nas entrañas o que estes días significan por pura aprendizaxe condicionada).
Debera ter sido un día magnifico para mín, mais pasou como un día atribulado cheo de pensamentos que pouco podía imaxinar eu o día que fora, por fin, ó xuizo polo roubo da mochila...
Onte cobrei parte do que a sentencia ditaminou, o valor do "roubado" e mais unha indemnización. Quedan aínda os intereses dos dous anos dende que iniciei a carreira xurisdiccional primeiro en Ponferrada, logo en Madrid e finalmente en Barcelona.
No vídeo que enlazo poño a versión corta dun programa da TV3 de cataluña sobor dos estravíos de bagaxes nos aeroportos feito co galo da "crise do Prat" de Xullo. Subireino todo pero ó meu KANLEPALLEIRO.
Ó cabo, eu que falo sempre de todo e mal desta volta non me podo queixar demasiado; eu soiño me presentei no xulgado cun escrito e un montón de copias (Dos billetes, das cintas de facturación da equipaxe, as facturas do que tiña, os faxes i escritos intercambiados co servizo de atención ó cliente...) e me fun poñendo as pilas ata chegar ó xuizo que era a verdadeira meta. Gañeino e coidei que a compañia recurriría e xa remataría a leria para min, mais non, resulta que aínda debendo realizar unha chea de trámites o certo é que a sentencia foi firme.
Tiven que solicita-la execución e estar pendente de recoller eu o exhorto co mandamento de pago, igual que agora vou ter que estar atento ó tema da liquidación de interese; mais iso non é problema cando o que se reclama é xustiza.
OUUUUuuuu... Tal e como se me plantexan os temas pode que non volte a escribir ata o ano que ven así que agora vouvos sinalar esa chea de intencions que non soio cumplir...
Non me fallar por exceso, non te-lo defecto de non fallar. Non saber esquecer, deixar de lembrar. Reflexionar na alegría e actuar na tristeza.
Para os legos: Imaxe dun TAC ("escaner") no que se vé un corte transversal do torax dun doente que leva no peto dereito da camisa un paquete de tabaco (ó que lle falta un cigarillo) sinalado pola frecha "Etiology" e que ten unha masa no pulmón esquerdo; seguramente un cancro avanzado sinalado pola frecha "End efect"
Entre dúas luadas marchou unha estrela nen a mais brilante nen a mais senlleira, marchou nun solpor de lume nunha tarde frieira, foise sen poder dicir cada unha das verbas da súa leria Chegou e xa partira, partiu e aínda non chegara.
If the immobility of our castes conducters transfer to the movement of the celestial bodies today the land would have returned for fortieth time to the place that was occupying when I was extracted, at the risk of dying, of the abdomen of my mother.
But, since the path of the stars is the one that is, the most probable thing is that the above mentioned point is too far in the time - space for, at least to look at him.
Let's allow so that, before her rice's passes, the beautiful constitutive lady should transform again in the amalgam of the desires of all and not in the ferreous padlock of a brilliant chain to which they want to call freedom and it's not any more that benefit of some few ones.
Podería dicir que se trata de outro "festexo de consumo" para tranquiliza-las conciencias, que o peor non é o troco climático polas emisions dos gases invernadoiro, o despilfarro da auga como recurso senlleiro que nos brinda a natureza e o constánte emprego do medio como vertedoiro de todo o que, unha vez empregado desbotamos como lixo sen mirar... Podo dicir que se trata doutra festa descafeinada na que festexamos que se seguen a esquilmar terreos protexidos para urbanizacions e industrias mentres multamos montañeiros por disfrutar limpamente do que a natureza ofrece... Debo dicir que a prostitución das accións a tomar ó seren "olladas polo mercado" leva a desfeitas das que habilmente son culpados aqueles que levan 20 anos alertando que o modelo de sociedade e o estandar consumista e a produción en masa non ten outro destiño que alterar gravemente o mundo que deixemos ás xeracións do futuro.
Podería, podo e debo dicir que a intelixencia das persoas debe de estar por riba do seu ego-hedonismo e que a solución a como nos relacionemos os humanos co medio que nos rodea pasa pola reflexión diaria sobre a verdadeira necesidade do que consumimos e o que facemos cos agasallos que, cada día, nos brinda a natureza.
Eu, pola miña banda adícolle o día a flor mais fermosa que me foi regalada e na que confío por os valores e exemplos dabondo para que, no seu futuro, contribúa ela tamén a facer un mundo mellor no que vivan os que virán mais adiante.
Como teño prometido mudar de ton non vou facer reividicacions pasadas; de feito non a fixen só quero deixar unha nota marxinal sobre o que fixemos o día que se celebra o aniversario da toma de decisión mais libre da historia recente dos habitantes humanos da península ibérica.
Mentres outros axitaban farrapos e facían reivindicacións sonoras e rechamantes nós eleximos percorrer con calma o camiño excavado co esforzo e o sangue dos que foron condeados por defender ideais de liberdade...
Na gorxa do Cares, unha paraxe agreste, case sobrenatural, fixemo-la nosa "mani" polos ideais que non se renden e non son derrotabeis.
Bueno, por motivos alérxicos non puiden facer mais crónicas matinais sobre o entroido 2007. Mágoa
Vaivos entón unha crónica xeral. Sábado: Espertei cedo e fun chapotear, logo de arranxar un asuntiño do PC da miña amiga escribin a crónica do folión de Laza. Dempois de traballar un pouco o "cigarrillo" probou o traxe e sairon coas chocas postas.
Tra-lo xantar chegou a hora dos disfraces dos cativos e da fariña na praza que, coa choiva, semellaba unha grande mesa de facer masa. Ainda así nos enfarelamos e bailamos ata a hora de irmos cear.
Fixemo-lo troco de tercio e nos disfrazamos os maiores, logo fomos ó noso sitio de cear destes anos e alí fixémola boa co noso arte tirikitao, cando saimos xa eran as dúas fomos ó archiconcurrido Fidel´s a saudar a tódolos amig@s e veña mais baile. Paramos na verbena porque xa non chovía e ainda estivemos alí ata cerca das catro. Chegamos ó "local" mais non gostamos do ambiente 'normal' coma si o entroido parase na porta e liscamos para a casa que xa eran as 5 longas.
O Domingo amaneceu xa despexado e os nosos colillas xa estaban inquietos dende cedo; foron tantos os nervios que houbo que pedir sorrisos para as fotos a quen sorrí de gratis todo o ano. Sorte que co pasar do desfile foi collendo confianza e pasou logo 3 horas moi feliz correndo pola praza; mais o mellor chegou coa entrega do diploma de estrea do cigarrón. Logo grande xantar caseiro-cocideiro amenizado pola coral do xarrón que interpretou o "himno nacional" con grande marcialidade. Xa a noitiña voltamos á praza para 'quencer' a noite danzando e cantando.
Ás 22:30 arrincamos para Laza con parada no "tiramisú" para acompañar á tropa que estaba a cear. Alí fun informado da situación de absoluto dominio da temática enxebrista nos locais por mor do "peche" do entroido de Castro; como adalides da 'biodiversidade kultural' os membros da CCCP (Comision Coordinativa Contra Pachanguera) optaron por unha estratexia de enfrontamento dialéctico-musical que nos levou a estarmos cantando de todo con mosqueo dos menos entroideiros ata as 5, a esa hora chegou a artillería pesada ó comisión e escomenzou o baile. Marchei ás 6:30 porque ainda tiña intención de ir a chapotear pola mañan do luns...
Acordei ás 9 mais non era quen de colle-lo coche, din media volta ata ás 11 e sain almorzar. Chovía a manta e non había ningúen na picota. Tiven que agardar ata as 12:30 cando deixou de chover e apareceu o "jakuzi" no que prepararon os farrapos. Outro ano mais grande éxito, paseino bomba, non me manquei e fixen bós brancos. Por un fallo loxistico meu rompin coa tradición do baño no lavadoiro mais empreguei igual auga fría. Ás 2 xa era novamente visible e fomos outra volta ó "tiramisú" a xantar. Visto o que chovía non sabíamos ben que facer i estivemos a dubidar ata ben tarde se marchar a Oimbra ou quedaren en Laza para as formigas. O CCCP argallou estratexias de confrontamento contra o "integrismo enxebrista"... Fomos visita-la nosa caseira Avelina que deu mostras de ter moi boa memoria e moito mellor humor... Probamo-lo "xastré" caseiro i esas bicas de clara tan ricas antes de metermonos na marabunta da baixada de morena. Topei alí á miña xentiña que se estaba a mollar e os metín no comisión dende onde percibiron o rebumbio... Tra-lo lusquefusque veu a hora de danzar baixo a auga, ainda gozamos da oportunidade de probar en familia mais xastré caseiro e mais bica branca. Logo a cea "de traje" na casa e veña mais auga pola noite. A sorpresa foi que tanto no Portajero como no comisión non habia "gaitas" senon mais ben algo moderno co que o CCCP se disolveu e fixemos unha "jam sesión" con invitado escepcional. Ás 5 collín o coche e marchei para Verín durmir coa miñas mozas.
O martes fun chapotear novamente e logo tomamos as derradeiras á saude do entroido que ven. Xantamos e preparamos ós cigarrons para o desfile televisado que foi un grande éxito pois o viu a súa aboa dende o Deza e o abó dende o ceo.
Onte, Desmpois da trona no corazón e de casi esquece-la ferramenta fundamental arrincamos cara o entroido das terras máxicas do val alto do támega.
Foi unha grande sorpresa ver como remataban 14 anos de "desvio provisional" na OU-533 en Freixido, coido que non tería ningúen a desvergoña de inaugurar esa obra e si o fixeron xa puideron poñer un palco ben grande para tódolos implicados en semellante acontecemento.
Pola noite fomos ó remozado folión de Laza, que, non sabemos si polas críticas do ano anterior ou por ser este o ano que é o certo foi que se preparou unha boa facendo un xantar de masivo no pabillón do que xa saimos "quentes" para andar cos choqueiros, os maragatos e o folión por Cimadevila e por Laza. Mágoa de chuvia, é o peor que lle pode pasar ó entroido; por pouco frio que vaia si chove... xa se corta o tema.
Xa teño ó choqueiriño pola rúa. Estamos que non collemos en nós.
Hoxe á noite sae o "jrupo cordobé universá" vai ser un gran acontecemento comparabel coas actuacions da KAR (Kordinadora Abertzale Rumbera) haberá danza e likor. ¿alguén dá mais?.
Como xa abriron as mimosas e se escoitaron os primeiros trinos
Sabemos que o ven ahí... O entroido que xa leva 3 semanas de emocions no tríangulo máxico.
Vai ser algo totalmente diferente. A forza da ausencia, o tempo que non deixa de pousar o seu peso de vellice e borralla, o nosos rapaces de cigarons... As novas condicions de "pernocta" en Laza, ¿trocará a calidade do likorkafé?.
Dios, que ledicia se me mete no corpo só de imaxinarme alí neses días.
Entroido mais ca nunca, entroido mais ca sempre entrando pola porta, saindo a "catro pés" cantandolle a Maruxa, cantandolle a Xosé bailando sen vergoña, danzando até caer.
O venres á derradeira veu a musa e me arroutei; cheguei á casa e decidín liscar lonxe sen plano nen guia... Calmoume o diálogo coas tapiñas e o "likor-maría".
Espertei para concreta-la iluminación. Fomos cumpli-lo desexo dos rapaces gracias a un bó amigo.
Andivemos de compras pola zona mais "viva" da capital, comemos "verde" e nos enguliu a besta para podermos ir patinar.
Cando rematou o día esquencerame da sombra e da luz.
Ó día seguinte fomos "pradear" por pasear...
Foi unha visita curta mais intensa; chea de conversas clarificatorias. É o que ten viaxar; que contactas con outras realidades, calibras e decides.
