Medallas PIB Benestar

OUUUUuuuu... Neste día moita xente pensará que realmente vive nun país "punteiro", un país que está entre os 20 primeiros do mundo... ¿por? polo medalleiro olímpico.

Como resultado dos xogos olímpicos; un espectáculo comercial montado en torno a múltiples competicions deportivas disputadas por seleccions nacionais ben por equipas ben individuais, faise unha clasificación de países segundo si as súas seleccions ou participantes acadan a primeira, segunda ou terceira posición das diversas competicions. Eso de verse nesa táboa fai creer a moita xente que, en efecto, viven nun pais punteiro.




















Outra xente mais apegada ós bens materiais coida que a importancia dun país se mide polo que produce (e polos residuos que xera) sin ter en conta quen consume eso que produce ou a canta xente lle aproveita esa producción e o beneficio económico (si o houber) dela... porque non é o mesmo producir materias primas que ben de consumo industrial ou manexa-lo sector financieiro como se pode ver na correspondente gráfica.


Mais, ó cabo ó que as persoas queremos non é SEMELLAR (medallas) ou TER (PIB) senon SER "felices"... e vese que as diferencias na clasificación dos países segundo a xente se declara "feliz"... ningún dos tres primeiros figura entre os 20 primeiros das outras táboas agás Suiza que está de 20º na táboa do PIB.


Pode que o mellor xeito de sabermos si estamos "no lugar axeitado" sexa unha combinación... ou non; cada quen terá a súa preferencia segundo o seu momento na vida e, ó cabo, ¿qué tanto ten vivir nun país que nen tan sequera existe para esas estatísticas? Non precisamos comparacions; precisamos creer en Nós mesmos como viables, sostibles e futuribles.

Ó redor do Burkini


E quen identfica a estes?
Hai unha leria moi grande ó redor do tema dunha prenda de vestir seica específica para o baño e deseñada por unha australiana musulmana para poder bañarse respetando o que marca a súa relixión...

O problema principal é que, en realidade, non se está a xulgar á prenda de baño senon ó suposto de que as mulleres que a empregan o fan obrigadas, contra a súa vontade.

Ten graza (ou non) que se fale desta obriga por motivos relixiosos mentras permitimos que a presión social "obrigue" ás mozas a andar con prendas tan pouco estéticas como os Chochorts, patangas ou tangalons...

A prenda pode, incluso, ser útil ou necesaria para que persoas que ben por problemas de saúde ben por tomar tratamentos específicos non poden exporse ó sol e que grazas a esta prenda se poderían bañar no mar e disfrutar da praia.

Respecto á falta de hixiene... Que tal un estudo dos bañadores das piscinas municipais?? non cuspamos para arriba que... 

Adúcese tamén que pode ser un risco para a seguridade porque non se pode identificar ás persoas que os portan... esto é un argumento falaz e de dobre fio e pode que acabemos prohibindo os capirotes dos cófrades da semana santa ou as mantillas... ahh que non, que é unha prenda relixiosa... ohhh wait¡¡ Eso por non falar dos disfraces de entroido... Prohibir o cigarrón, o peliqueiro ou a pantalla?? NIN DE BROMA¡¡

Pois iso que igual que para as prendas mencionadas as persoas que leven prendas para tapa-la cabeza por mor da súa profesión musulmana teran que poder ser identificadas en calquer intre mais non por elo se pode prohibir o seu uso.

O xogo dos radicais islámicos é identificarse eles coa súa relixión e facelles creer os seus correlixionairios que o castigo que merecen os seus actos de terror se lle infrinxe á relixión de Alá: a tódolos musulmans cando non é así. Non deberamos caer en prohibicions burdas porque ademais conteñen graves contradiccions con tradicions do cristianismo que vemos como "normais" porque simplemente as levamos vendo toda a vida

Non quere dicir esto que deixe de pensar que o mundo islámico está na súa edade media, só que nós non debemos voltar a ela.

Mecanismos de defensa PsicoSocial

OUUUUuuuu... Hoxe vou, outra volta, a pasar un día de praia á vista do estadio dos "turkos". Haberá quen diga que si fago eso non son tan celtista como digo...

Penso que ahí está unha clave desta sociedade: Cando a xente ten un problema co que non se atreve a enfrontarse se refuxia facéndose radical en algo no que pode obter recompensa e apoio de grupo... e así temos a hordas de xente que é capaz de batirse en duelo pola cor da camiseta mais non move un dedo polos problemas do seu día a día deixando que os goberne xente que non elexiu e que faga cousas que non estaban no seu programa electoral e infrinxindo a lei.

Este tipo de xente quere, ademais, ignora-la realidade do esgotamento do modelo económico e enerxético e os graves sacrificios e grandes trocos que veñen... 

E marcho que teño que marchar.