No día do común(Hero) sego vivo e nesta guerra que libro; combato contra os enemigos internos das sensacións i externos dos desalentos, enfrentado coa ligua bí-filar que curta mais ca comunica; enrrevesada maraña buro-xudiciaria da in-clemencia. Inasequible ó esgotamento de loito no me cubro, loito; facéndome o hipócrita sueco, ignorandome cando tropezo, empuxando tras cada treino.
Os malabaristas do coitelo xulgan as miñas verbas co calibre da súa norma o que dín non lles ten conta, só interesa a súa forma.
A vida florece nas puntas das prantas verdes, a morte enseñorea os pasillos e as aldeas. Soidade victoriosa na festa solidaria; mal pan de hoxe da fame do mañan.
Sego, pois fendendo na fenda sen fenderme a testa de odio ou tristura, que non hai cousa mais fea que a amargura nen mais triste que non ter senda.
Pensamentos de meu e comentarios sobor da actualidade en xeral.
No hay comentarios:
Publicar un comentario