Os oubeos do kan-Meijome

OUUUUuuuu

Cando ollei o albo traxe da neboa esta mañan,
esa tela sedosa que translucia o azul do seo,
ese brilo cegador do sol recen nado,
a frescura do seu aire sereo...

Cando desexei ser quen de sorprendela
entre a estrelecida e a lúa chea,
ser quen a escorrenta polos vales
e a empuxa polos cumios coma a unha vela.

Cando fervin da dor do meu encerro
e voltei á impunidade impúdica do pensamento
topando contra ese espello de ferro
que sego a estar eiqui e ser eu en todo momento.

Afoguei. E os segundos-séculos non pasaban,
as horas-eternidades non chegaban,
o camiño que esquecin non fuxia
e a soedade me soubo estrana.