OUUUUuuuu... as manifestacions como xeito de expresión da vontade popular...medio universalmente empregado por tódalas ideoloxías e rexeitado ou minimzado igualmente cando os que se manifestan son 'os contrarios'.
Pero dentro de toda esa incoherencia eu o desta finde o vexo esperpéntico vense a dicir que unha manifa en Madrid revela unha "grave ruptura social" e que hai que paralizar unha acción lexislativa apoiada pola maioría dos grupos parlamentares e, coa mesma voz ou sen ela dise que unha manifa en Compostela non impide que se poda derogar, 18 meses dempois de ser aprobado pola maioría parlamentar correspondente, un decreto de desenrolo do estatuto de autonomía.
O que quero dicir é que, ás veces, hai que medirse mais porque o mesmo argumento se volta en contra de quen o emprega... e iso que non lle mento as manifas de millons de persoas contra unha acción unilateral dun goberno do que formaba parte e que se fixo a espaldas do parlamento (e iso que se tiña maioría absoluta)...
Ó cabo, que tanto quen tenta aproveitarse das manifestacions como quen participa nelas debe aceptar ata que punto son válidas como expresión da maioría ou si o que hai que reformar é o xeito de facer política e fomenta-la participación dos cidadans na toma de decisions.
Pensamentos de meu e comentarios sobor da actualidade en xeral.
No hay comentarios:
Publicar un comentario