Un oubeo postelectoral

OUUUUuuuu...

Xa pasou a "fiebre" electoral, xa "a metemos" e agora toca que os electos demostren si son dignos da nosa confianza ou si son eles quen "nola meteron... dobrada".

As organizacions mediante as que os poderosos dominaron o pulo político sentiron a ameaza do cabreo da xente e lles tocou, mais non lles afundiu... é mais; entre ámbalas dúas ó final teñen mais do 50% dos votos e, o que é peor, o control sobre calquer reforma que se quera levar a cabo.

Así é; tanto por ter a metade do congreso como pola maioría absoluta que ten o Partido Popular no senado é doado vaticinar que NON haberá ningunha reforma que mereza tal nome.

A única consecuencia destas eleccions será a tremenda tensión interna que sufrirá (xa está a sufrir) o P$O€ pola súa propia natureza incoherente entre o seu plantexamento federal e a falta de recoñecemento da realidade das diversas nacions que entran no estado español. Ata onde poden levar esas tensions ou si simplemnte serán capaces de decidir algo ou de non decidir nada é a pregunta; eu teño claro que o que non farán será o que tería que facer una forza democrática: Consultar ás bases.

No PP o conflicto é latente e virá da necesidade de contar con alianzas mais aló da marca branca de Rivera et cols. cada alianza significa un tipo de cesión diferente e fai mais tentador apartarse a un lado e deixar que o P$O€ se desmembre tratando de formar goberno mentras eles obteñen rédito electoral.

Laranxito fixo moi ben o seu papel axudando a pararlle o golpe ó PP abandoando os campos donde do dano sería exclusivamente para Rajoy (corruPPción, enerxía, subemprego...) e aplicandose a fondo contra Podemos. Ó final os financiadores tiveron medo e quitaronlle gas á maquina porque semellaba que se pasaban de freada.

E "os podemos"?? é doado por liñas bermellas que sabes que ningúen vai a aceptar e son inalcalnzables pola propia natureza dos resultados (insisto; hai mais de un tercio de deputados "centrípetos" no congreso e o PP ten maioria absoluta no senado...) e esas liñas reforzan o discurso interno e a multiplicidade das alianzas acadadas de cara a unhas vindeiras eleccions.

Non haberá reforma do sistema electoral para esas novas eleccions así que deixade de vos lamentar polo marco xeografico das circunscripcions, polo método de cálculo dos representantes acadados ou pola existencia dunha cámara "B" (moi apropiada denominación para o PP)... o certo é que se voltará a xogar no mesmo terreo... Quen está disposto a "te-la pelota"?

Emocions na música

OUUUUuuuu... Ás veces SI pasan cousas ata onde semellan que non pasan... e as oportunidades xorden xuntas e xuntas hai que botarse a por elas.

Así fai uns días tiven a ocasión de asistir a dous concertos de música en Ponferrada; un de Carlos Nuñez e outro de "Los suaves". Cómo é posible ter eses gustos musicais tan diferentes? Como ir a un concerto dun estilo tan contrastado co anterior e disfrutar de ámbolos dous? a explicación está na emoción.

Emocions que nos embargan ó escoita-la música, ó vivila mais tamén emocions que reviven coa música coas que as vivimos por primeira vez... sen esquecer a emoción dos que te rodean porque esas tamén contan; impregan o aire (nunca mellor dito) e che fan participe delas.

Os dous concertos tiveron os seus intres irrepetibles e iso tamén suma emocions ás xa vividas porque deso vai a vida; de emocions vividas e compartidas.

Vos poño o vídeo da miña canción preferida de "Los suaves" (que non puideron tocar desta vez) nunha versión en directo de 1989... para os que vos metedes coa barriga de Yosi...




PD: Si esperabades unha crónica política "reflexiva"... errastedes.

A icona é mais forte que a mensaxe

OUUUUuuuu...

El icono es más fuerte que el mensaje....

— Xosé Manuel Meijome (@Kandpalleiro) September 7, 2015

Sei que hai grandes intelectuais que dende vai mais de medio século o dín e cecais haxa sesudas publicacions que detallan os mecanismos cognitivos polos que se podería explicar que tras 4 anos de guerra salvaxe en Siria cun tremendo lío de intereses (Irán-Arabia Saudí e EEUU-Rusia por exemplo) unha única imaxe conquerira sacudi-las conciencias de tal xeito que os que dician NON agora digan SI.

Cecais xa o tiñan decidido e só estaban esperando esa chispa ou desexando provocala, cecais teñan outros fins que preferimos ignorar.

Nas redes sociais é onde mellor se ve a potencia das imaxes; de feito as ferramentas TIC mais expansivas son as relacionadas coas imaxes nun contexto social (Istagram é un exemplo) e twitter mais Facebook ben o saben que si pos un enlace de primeiro dominio que conteña unha imaxe a incorpora na entrada automáticamente, pero cando trato de deslizar esta pregunta:

Esa tendencia da sociedade á reducción das mensaxes ó gráfico pensades que é por comodidade ou que realmente a xente reflexiona sobre os contidos explícitos e implícitos das imaxes?

 Non se xera conversación nin entre os usuarios dese tipo de rede.

O certo é que xa van moitas demostracions de cómo unha imaxe conquire encender un troco social de tal xeito que non sería de estranar que os poderes coñecedores desta ferramenta a empreguen. Ou non?

11S

OUUUUuuuu... Hoxe é 11 de Septembro unha data que escomenza a ter unha enorme carga de emoción e simboloxía.

Mentras milleiros de persoas festexan a Diada en cataluña outras tantas conmemoran o aniversario dun momento que pola súa escenificación repercutiu en todo o mundo... e noutra parte cecais tamén milleiros o aniversario do magnicidio de Salvador Allende.

Non se pode calibra-lo mundo dende unha beira... nos deixa cegos a nosa propia pequenez.

Podería ser que o Allende desta foto estivese a mirar ós avions que se estrelaron nas torres xemelgas cheos de sirios fuxindo cara a un país que non deixan nacer...

En fin, unha data que non pasa desapercibida pero que precisa múltiples olladas.

Deixovos con este tema de Zeca Afonso cantado por Sétima Legiao nos 90...

Roubando ata a liberdade de pensar

Atados e maniatados

OUUUUuuuu... agora tras cáseque 40 anos de réxime "papelocrático" (ditadura de papel) os nosos próceres nos botan as migallas dunha promesa de que na seguinte lexislatura se vai a falar de reforma constitucional.

Estes que levan 40 anos roubando e que ven que a xente non pode mais agora queren roubarnos ata a liberdade de pensar por nós mesmos... o bipartidismo coida que vai a teledirixir unha reforma "gatopardesca" deixando todo atado e ben atado e así xa uns dín que se replantexarán os límites competenciais e outros que non se vai falar da monarquía... esta si que é unha casta.

Son unha casta porque ben por formación ou por ostentación de poder coidan que están chamados a decidir por nós... como fixeron ata o de agora só "consultando" cada 4 anos para que "pareza un accidente" que dirían nas pelis.

O certo é que o intre de plantexar qué reforma hai que facer e cómo se vai a aprobar é AGORA.

Un proceso constituinte que se quera chamar como tal non acepta preconceptos nen imposicions... falar de troca-la constitución dentro do marco da constitución é como falar de saca-la auga do océano dende o mesmo océano... e así pensan que poderá decir: Xa se fixo e se pactou.

A actual constitución foi aprobada co 52% dos votos dos censados daquela e reformada dúas veces por dous partidos políticos no parlamento sen consultar á cidadanía... e agora alguns pretenden que para ese "democrático troco" hai que acadar un 80%... do que sexa... mirade; non se pode facer convivencia cando o resultado é 51 a 49 pero de ahí a un 80% é simplemente unha tomadura de pelo.

A estructura de convivencia que debemos elexir para os vindeiros 30 ou 40 anos debería estar formada por:

*Forma do estado: Poderes que o compoñen, os seus órganos de goberno e a elección e control dos mesmos pola cidadanía. Marco ético de convivencia. Igualdade perante a lei Definicions do dereito de defensa e de reinserción tras cumprimento de condea.
*Prioridades económico-sociais: Marco socioeconómico de convivencia, prevalencia do público ou do privado; servizos de interese estratéxico a regular polo estado, servizos de interse social a prestar polo estado en exclusiva ou en colaboración. Sistema impositivo e recadatorio.
*Forma política: Libertades políticas e asociativas, funcionamento democrático de partidos e organizacions. Sistemas de elección de representantes, dereito a revocación, tipo de listaxes (ou disciplina de lista ou listaxes abertas e voto individualizado). A relixión como esfera individual privada.
*Organización das relacions entre organismos territoriais adscritos ó estado. Dereito a decidir e obligación de "período de lealtade".

Sobre cada punto... sobre cada plantexamento cada quen terá as súas opinions; eu non comparto moitas das que leo pero defendo o seu dereito a que sexan sometidas á votación DE TODOS igual que as opcions que a mín me semellan mais beneficiosas para a organización social que quixera deixarlle ós meus netos...

Non deberíamos permitir que se nos roube este debate.

Sei que o "mito islandés" non é real... mais E si sí?

A carta de Mariano

OUUUUuuuu... A restora Mariano está a escribir unha carta breve, tan breve que pode que sexa un telegrama: Preciso tempo ("Ich brauche Zeit" no orixinal).

O Certo é que o plan de facer outro recorte de 7000 millons de €uros nos presupostos das administracions de aquí a Decembro acaba de toparse contra un muro de votos... un recorte preciso "POR LEI" porque os ingresos non igualan ós gastos e a sacrosanta constitución (esa que foi violada polo PP$o€ unha noite de xullo) así o determina.

Mariano precisa que Herr Ángela mire cara a outro lado ata pasar Novembro e, si sobrevive no goberno, lle pase a peaxe precisa daquela. 7000 millons e unha reforma laboral, unha rebaixa de pensions, o desmantelamento do sistema de protección de emprego, a "apertura" da sanidade... o ideario neocon.

Os gobernantes que chegan non deben esquecer que o endebedamento xa non é solución porque é ILEGAL (o p$o€ tería que sabelo pois o firmou) e non lles vai ser doado cumpri-las expectativas sen mellora-los ingresos e restrinxir alguns gastos...

VEREMOS.

En qué son mellores?

OUUUUuuuu...Arestora escomenza a pantomima reflexiva, as persoas coas que convivo nesta estrana organización socioeconómica manipulada políticamente seica van decidir mañan seguir igual tras pasa-lo día vendo do futbol ou un concurso musical televisivo.

Os dirixentes que ata agora viñeron aparecendo nos cargos electos do país teñen temor polo que podan decidir as persoas mañan e alertan que "os que veñen" son de todo: terroristas, oportunistas, sen formación.

Eles que causan centos ou miles de mortes polas medidas que toman (ou deixan de tomar) como gobernantes, eles que levan anos dicindo que os casos de corrupción nos seus partidos e administracions son "cousas puntuais", eles que a pouco que chegan ós gobernos contratan asesores...

Vos veredes si queredes seguir tropezando sempre no mesmo.

Promesas que si valen algo (ou deberan).

Que non vos leven os frautistas cegos...

OUUUUuuuu...   De aquí ó 24 de Maio imos escoitar toda clase de cantos de serea e siseos viperinos os primeiros coa intención de nos convencer para votar a uns e os segundos para convencernos de non votar ós outros.

Tod@s xa sabemos como vai este xogo e, como unha noite de festa, sabemos onde queren rematar... só é un cortexo pero E si conseguiramos que non o fose? E si poñemos nós as condicions?

Fagamos cada un un compromiso persoal co resto da sociedade; un compromiso de votar de xeito responsable non pensando en a quen senon en qué é o que queremos acadar como sociedade.

Porque pódese aspirar a un sistema político mais democrático coido que cada un de Nós deberíamos por unhas condicions para votar.

Por exemplo:


Eu darei o meu voto a:

*A formación que inclua no seu programa a redacción e aprobación dun manifesto a prol da apertura dun novo período constitucional.
*A que publique un código de conducta dos seus dirixentes e cargos electos ou nomeados que inclúa unha limitación dos gastos de representación de calquer tipo e un control de gastos persoais que atinga gastos de vestimenta, hostelería, desprazamento e lecer que, en conxunto, non poderán superar o 50%  da remuneración pública que reciba.
*A formación que presente a demisión asinada de tódolos seus candidatos para o cargo que sexan elexidos ou nomeados; demisión sen data para ser empregada cando se precise. (como alternativa acepto o sistema de votación de candidatura en listas abertas nominais).
*A formación que en cada ámbito limite legalmente o número de asesores persoais ou contratos de asesoría con empresas a un 0.5% do presuposto da administración en cuestión.
*A formación que provea á cidadanía de mecanismos de participación real na toma de decisions trascendentes.
*A formación que garanta basear as tomas de decisión en xestión en informes de coñecemento científico e non en informes de mercado interesados.

Verbas, imaxes, emocions...

OUUUUuuuu... Disque unha imaxe vale mais que mil verbas... eu non estou certo diso ainda que emprego a frase en moitas ocasions. Unha imaxe serve moitas veces para explicar cousas que con verbas é difícil de explicar (ou de facer comprender) pero as imaxes, incluso as mais modernas con mais píxeles ou en 3D andan tamén moi lonxe de "facerse" co intre... as pegadas dos fotons na superficie do diodo como antes na da película non abondan para explica-lo xeito no que respirache ahí, o que te rodeaba non era só xente; era o tempo, a ollada do futuro, o sereo discurrir dunha mañan entre o caos...

Non hai verba que lle faga xustiza a unha imaxe nen imaxe que conteña tódalas emocions do intre, pero esta se lle achega.

Xa non levo a conta non porque sexan moitos os anos pasados senon porque, en realidade, foi onte cando pasou; é agora, vai ser mañan...é un tempo fora do tempo nun espazo infinito que se envolve a sí mesmo e nós dentro.

Co-Com vs Pro-Priv o combate deste tempo

OUUUUuuuu... Parto da base que reducir TODO a dúas categorías para escenificar unha loita é simplista. O mundo non vos é así, cada quen se move polos seus intereses e polos intereses de quen lle é importante pero si podemos tratar de explica-la realidade cun modelo binomial.

A verdade sempre no medio de algo...

Tra-la caída do comunismo totalitario sovietico (si, só ese Ou caeron China, Corea e Cuba?) o mundo semellaba unha balsa de aceite capitalista... e a xente escomenzou a adentrarse en escenarios que non gustaban ós presbotes... pero a podremia estaba ahí sostendo ó xigante sobre a fame de moitos, a explotación expansiva dos recursos e unha pegada ecolóxica insostible así que houbo que escenifica-la concreción dun enemigo cando en realidade o enemigo somos moitos.

O que se está a enfrontar básicamente ven sendo a cultura de cocrear e compartir coa cultura do propietario privativo. Así o que mais asusta ó poder establecido (propietario-privativo) é un modelo de organización aberto e tratan desesperadamente de aproximalo ás súas claves intelectuais para poder tumbalo (como pasa cando discutes cun imbecil...).

Esto repítese en cáseque tódolos escenarios pois ningunha das dúas tendencias (como expliquei no arranque) é "pura" e hai persoas que lanzan unha iniciativa "co" pensando en poder acada-lo "pro"... nas redes sociais tecnificadas vese moi ben esta dicotomía.

A liorta entre modelos como Whatsapp (unha rede social tecnificada Pro-Pri) e Twitter (Co-Com) está trasladada a outros ámbitos... arrendar coche ou casa, viaxar, mercar cousas, a propiedade da terra... en moitos ámbitos chocan e se mezclan estas dúas categorías. Mesmo dentro de Twitter hai xente con comportamentos Pro-Pri (contas de empresas e 'marca persoal') e Co-Com xente que comparte e comenta en aberto.

Agora mesmo o que importa é qué sistema de toma de decisións adoptamos nos entornos nos que nos integramos pois é nese aspecto onde se define o futuro; si seguimos aceptando a terxiversación da DEMOCRACIA con manobras como "o consenso", a "representación subrogada" (representantes que elixen eles a outros representantes de outros poderes), o condicionamento financieiro (mirade Grecia e Portugal)... si se aceptan eses mecanismos os conceptos Co-Com non avanzarán en ningún campo.

Que conservede-la forza para seguir en pé en 2015.