Non quero morrer a ferro
mais, se está fraguado no lume dos teus ollos;
muro de frio e de luz das mañans
que cegas o meu horizonte, non berro
nin alento mais.
Denantes que xurdiras da terra
cavilaba só na escencia da saeta,
tentando imaxinala co burdo instrumento da verba.
Agora, refrego na ferida do dardo:
escoce, queima, alumea...
Tódalas veces o camiño do pensamento
topa co incorpóreo ferro,
e se deten.
Xa non importa de que está feita
a súa existencia
xustifica a paciencia
e dalle azos á esperanza.
Non quero morrer afogado.
mais, si é no zume do teu sorriso;
opaca luz que retés a noite na mañan, non nado
nin braceo mais.
Pensamentos de meu e comentarios sobor da actualidade en xeral.
No hay comentarios:
Publicar un comentario