As montañas do norte.

OUUUUuuuu...

O primeiro favor que nos fan as montañas é que nos axudan a ergue-la vista.

Para min é a frase mais senlleira das ditas na conferencia de presentación do DVD impulsado pola plataforma para a defensa da cordilleira cantábrica presentado o día 30 de xaneiro no salon de actos do edificio de usos múltiples da ULE en Ponferrada.

Un pequeno gran documental sobre esta formación montañosa que eiquí estivo antes ca nós e que seguirá malia as desfeitas que o irreflexivo actuar dos humanos faltos de perspectiva.


O DVD narrado por Joaquin Araujo na versión en castelán ten pistas de son en eskara, asturianu e galego (traducción do novo home para todo da CRTVG: Xurxo Souto) e se apoia en fermosísimas fotos de diversos colaboradores da plataforma e nunha banda de son feita específicamente para a obra por Lolo Moldes.

Lonxe de quedar nunha descripción da orixe e características desta cordillera, a obra abrangue os aspectos mais delicados como o impacto das infraestructuras e das actividades humanas e como perxudican á estabilidade dun sistema complexo e rico como é o da montaña.

Hai signos de ameaza e de esperanza; do roteiro que @s cidadans permitamos que se siga dempenderá a HERDANZA que lle deixemos ás persoas que aínda non coñecemos (por non teren nacido) mais ca dependen do que nós fagamos para que non lles pase isto...



Gostei moito da resposta que se deu respecto a como cadra-la necesidade de mais enerxía eólica e a conservación do medio: "Que se fagan os parques eólicos en Marina D'or"...

Silencio de escandalo

OUUUUuuuu...Si, recoñezo o meu silencio durante o tempo no que o conflicto foi público; recoñezo que falar do conflico humano nas terras de Palestina é moi complicado dende unha neutralidade total, recoñezo as miñas limitacions de cidadán medio con acceso sesgado á información e submetido á presión dos medios in-comunicativos e recoñezo que o meu exercicio profesional fai que o argumento principal sexa o da vida.

Teño escrito algunha vez sobre este conflicto e sempre quedo coa sensación de non deixar todo ben dito... agora este 'episodio' pilloume de viaxe e non fixen pública, no seu intre, a observación que me dixo a miña comentarista: "Esto remata coa toma de posesión de Obama" mais sácoa do caixón porque, verdadeiramente, foi así e porque; aínda mais importánte, o mais salientable de todo ese período de criminalidade xeneralizada entre dúas organizacions recoñecidas internacionalmente e respaldadas polas súas poboacions o mais salientable, repito, foi o silencio público-impúdico de Obama.

Nós pensamos nunha manobra calculada, nun deixar facer antes da toma de posesión para logo ter un tempo de 'tregua tensa' ata que o novo presidente tome posición no conflicto...O atasco da situación cada volta me convence mais de que ámbolos actores saen beneficiados polo conflicto; Israel obtén grandes beneficios das axudas ós refuxiados que obrigatoriamente entran polo seu territorio logo de ser trocadas as divisas de pago (€uros e Dolares) en Shekels e mercadas as vituallas en Israel, almacenadas e transportadas por empresas xudeas (···) un bó negocio. Hamás saca rédito do asedio e dos ataques pois cada volta a poboación móstrase mais decidida a acepta-la lei islámica e un estado represivo co obxectivo de liberarse de semellante presión; e hamás fai ben o seu papel de adoctrinamento e de emprego da poboación civil própia como escudo e da allea como obxectivo.

Eu pído disculpas polo meu silencio; mais pouco podo facer nun conflicto no que acusar a uns semella apoiar ós outros.

Riscos e beneficios

OUUUUuuuu... Solbes e ZP se preguntan porqué a banca non presta os cartos que se garanten co plano de recuperación económica; e dicir, cos nosos impostos. Sinxelo, a banca non atopa beneficio dabondo para o risco que calcula; porque, agora si, a banca calcula o risco dos préstamos que fai.

A gran banca española mantén a súa apariencia de beneficios brutais mais precisa das garantías gubernativas...en calquer outro sector deixaríase caer ós débiles e punto.

Eu vexo que co actual tipo de xuro á banca non lle cubre prestar cartos nen co dobre de comisión que estan a cobrar agora.

Engadese o problema da financiación do propio estado que ten agora unha menor cualificación (ainda sendo das mais seguras) e deberá pagar un maior xuro para atraer compradores... o que xerará mais débeda. A nova de que os aforros da seguridade social se van a investir na débeda do estado a mín sóame a 'autocartera'; será dabondo? non estremos a 'enterrar' os cartos das pensions do futuro?.

A situación semella unha pandemia de gripe que está aínda na primeira oleada... quedan outras dúas.

Cando o obxectivo é silenciar.

OUUUUuuuu...A sociedade actual componse de apariencias.

A apariencia de democracia ben coidada ten unha serie de fendas nas que destacan as referentes á elexibilidade dos membros dos diferentes poderes non lexislativos e á potestade dos votantes para revocar a confianza prestada ós electos; mais hai outros aspectos mais ladinos da apariencia democratica que están a ser pasados por alto incluso nos círculos mais reivindicativos coa democracia.

O tema é a elexibilidade e o propio sistema electoral. No canto do primeiro podemos falar das dificultades e impedimentos legais que teñen algunhas forzas que son xulgadas polos nomes que nelas aparecen e se lle fan esixencias que non se fan coas forzas establecidas co único e non disimulado fin de que unha fracción da poboación non participe nos cómicos (si cómicos de comedia) e, alterando as proporcions verdadeiras das opinions da poboación, facer políticas contrarias ás aspiracions lexitimas de esa fracción silenciada.

Do sistema electoral non fai falla explicar moito pois aínda así e todo algunhas forzas do stablishment se ven amplamente perxudicadas polo sistema e, malia denuncialo, non fan nada serio polo trocar.

O certo é que o bipartidismo imperante xa non oculta a súa intención de silenciar e facer desaparecer ás formacions que non defendan a orde económico-militar reinante e as estructuras educativas e de promoción encargadas de asegurar a súa permanencia. Neste estado das cousas qué pode facer un cidadán consciente? Votar.

A primeira e as derradeiras decepcions...

OUUUUuuuu... Hoxe, agora, é o intre no que rematan as promesas e o novo lider visible da potencia que nos levou á actual situación das cousas (finanzas, enerxía, medioambiente, inxustizas...) escomenzará a chocar de xeito doloroso coa realidade, coas trabas, cos rodeos, coa imposibilidade. Escomenzará o tempo da decepción para él e para as persoas que o votaron.

Ó mesmo tempo, no pais dos galegos remata o tempo da decepción para quen confiou no pacto de gobernabilidade e coidou que habería UN goberno galego cun PROGRAMA COHERENTE e uns principios e xeitos diferentes que os que rexeran durante os derradeiros 16 anos.

Será que gobernar é decepcionar? que triste, escomenzar por se decepcionar a sí mesmo...ou non? O poder executivo, elexido indirectamente polo cidadán e lonxano do seu control semella aínda mais alonxado do principio do 'goberno dos bós' que clásicamente se preconizaba; ou se cadra non.

A actual crise é o caldo perfecto para o populismo e para o xurdimento de reximes facistas mais non teñen en conta o plantexamento global do tema e que, desbota a posibilidade de trasladar a explotación laboral cara outra parte (bueno, aínda queda áfrica) porque, si se mira ben, os paises que estan a superar o bache con menos atrancos son os que fundamentan as súas economías na explotación indiscriminada dos seus recursos naturais e humanos (si, polo capital alleo). Unha crise así non se resolve sen mais víctimas.

RIP DEMOCRACIA.

¿Huelga la justicia?

OUUUUuuuu... Si, o título está en castelán...e qué?

A xustiza é unha das travesas que sosteñen a unha sociedade dende que van uns miles de anos os seres humanos atinaron a organizarense como tales; é mais, eu coido que a XUSTIZA está no cerne do nacemento da ferramenta principal de comunicación entre os humanos: a linguaxe.

A xustiza en termos normais faise entre persoas; é dicir unha persoa xulga o que outra fixo (ou non) segundo uns criterios e atendendo (ou non) a unhas probas. Isto é así, inclusive nas teocracias (Vaticano, Iran...) e as persoas que "fan xustiza" están tamén suxeitos a ela... ou non?.

É curioso o caso destes "traballadores" que se auto-impoñen o réxime disciplinario... sería como si en Citroën o comité de empresa puxera as sancions ós traballadores e cando a empresa manifestase o seu desacordo os traballadores se puxeran en folga.

Non resto razón ó argumento do pauperrimo estado da administración de xustiza, o seu atraso e a enorme carga de traballo que arrastra, a falta de planificación de recursos humanos e do emprego das tecnoloxías da información para axilizar os procedementos, evitar duplicidades e mellora-la transparencia e accesibilidade do sistema xudicial. Mais elo xa ven de moito atrás e soliviantarse deste xeito agora non demostra mais que un certo medo ós erros propios moi da moda dos efectos adversos causados pola atención sanitaria...

Moito se fala da necesaria 'independencia' do poder xudicial... mais si os outros poderes están submetidos á decisión DIRECTA da cidadanía, porqué este non?. Non estaría de mais que os organos disciplinarios de xuices e fiscais fosen de elección pola cidadanía.

É preciso un pacto entre estes empregados públicos e a sociedade que antepoña o mantemento dunha XUSTIZA con garantías e eficaz, transparente e accesible e que permita ós maxistrados retoma-la confianza que, perciben, están a perder sen por elo xustificar fallos ou escondelos.

Holgar: Sobrar, ser inútil. (RAE).

¿Huelga la justicia?. Non, a xusticia é precisa e non debera ter motivos para poñerse de folga.