O Patio

OUUUUuuuu

Na cálida tarde satúrnica e compostelán a lúa e venus me invitaron a un lugar, no que a fonte cantarruxaba no silencio do limoeiro, o magnolio ardía paseniño no rosado solpor, a maceira prometía verdes mazás para o lonxano outono i eu convalecin do longo inverno co meu amor... Os doces froitos do peitoril, as flores de aquel lugar o perfume da miña orquidea axudaronme a cavilar, ollando ó ceo despexado escoitando ós grilos e ós gorrions non lembrei a inesquencibel dor e reposei coa mirada dos verdes prados e o mel dos seus beizos destilado, coa sombra do Pedroso no ceo recurtada e os sons da berenguela non lonxana a eternidade se fixo intre... ¿morreu a serpe que me afogaba?.