O galego que non fala
Na lingua da súa terra
Non sabe o que ten de seu
Nin é merecente dela.
Na lingua da súa terra
Non sabe o que ten de seu
Nin é merecente dela.
("Da Vella Roseira", Victoriano Taibo)
Pensamentos de meu e comentarios sobor da actualidade en xeral.
Voto e aborto
OUUUUuuuu...Entrada adicada á miña compañeira que con grande lóxica se sinte confundida con tanta polemica ó redor da lei do aborto.
Ela pensa que se trata do mesmo xuizo ou prexuizo que hai 100 anos se aplicaba cando se falaba do dereito ó voto das mulleres, algo completamente incuestionable agora, e se quería rebatir tal dereito dicindo que as mulleres votarían por motivos "futiles".
Tamén se tivo a mesma reacción cando se promulgou a lei do divorcio e agora moita da xente que se opuxo con virulencia a esa lei xa fixo uso dela incluso mais de unha volta.
E co tema de idade?. Ou seña que unha rapariga de 16 anos como a nosa podería decidir independentemente poñerse ou quitarse os peitos ou facerse unha ciruxía estética e non podería face-lo mesmo por correxir un erro própio (e alleo claro).
Son bastante reacio a darlle mérito a alguén como Viviana Aído que ten como único mérito ser afillada do señor Chaves e penso que ter un ministerio da igualdade é o recoñecemento mais humillante de que as mulleres non poden chegar a ser iguais por sí mesmas mais na argumentación a prol da reforma da lei do aborto coido que atinan bastante o malo é que o sistema politico fai que a aprobación da mesma dependa non dos argumentos senon de xogos florais que pouco ou nada teñen que ver coas mozas que quedan embarazadas sin querelo ou (peor aínda) sen poder/saber evitalo.
Logo a clave voltaría a ser o voto. Porqué o goberno non propón que esta reforma sexa sometida a referendum? Si se perde quedaríase como está o que non é óptimo mais sí mellor que non ter lei sobor de todo sabendo que xa non é penable ter abortado.
Ela pensa que se trata do mesmo xuizo ou prexuizo que hai 100 anos se aplicaba cando se falaba do dereito ó voto das mulleres, algo completamente incuestionable agora, e se quería rebatir tal dereito dicindo que as mulleres votarían por motivos "futiles".
Tamén se tivo a mesma reacción cando se promulgou a lei do divorcio e agora moita da xente que se opuxo con virulencia a esa lei xa fixo uso dela incluso mais de unha volta.
E co tema de idade?. Ou seña que unha rapariga de 16 anos como a nosa podería decidir independentemente poñerse ou quitarse os peitos ou facerse unha ciruxía estética e non podería face-lo mesmo por correxir un erro própio (e alleo claro).
Son bastante reacio a darlle mérito a alguén como Viviana Aído que ten como único mérito ser afillada do señor Chaves e penso que ter un ministerio da igualdade é o recoñecemento mais humillante de que as mulleres non poden chegar a ser iguais por sí mesmas mais na argumentación a prol da reforma da lei do aborto coido que atinan bastante o malo é que o sistema politico fai que a aprobación da mesma dependa non dos argumentos senon de xogos florais que pouco ou nada teñen que ver coas mozas que quedan embarazadas sin querelo ou (peor aínda) sen poder/saber evitalo.
Logo a clave voltaría a ser o voto. Porqué o goberno non propón que esta reforma sexa sometida a referendum? Si se perde quedaríase como está o que non é óptimo mais sí mellor que non ter lei sobor de todo sabendo que xa non é penable ter abortado.
Visión da lingua.
OUUUUuuuu... A Mesa publicou un manifesto para o día das letras co que concordo en algo mais non en todo así que o adapto mais non o adopto:
1.- Os cidadans de Galicia temos dereito a que a nosa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no ámbito territorial da Comunidade Galega. Os usuarios do galego deben desfrutar no seu territorio do mesmo status legal que o castelán.
2.- A situación do galego está moi lonxe de ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua no territorio de Galicia. O galego corre perigo como idioma e os galego falantes non son respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.
3.-. Correspóndelle ós cidadans de Galicia, a través das súas institucións representantivas, definir a política lingüística acorde co criterio de cooficialidade e de lingua propia que o actual Estatuto recoñece. Esperamos o compromiso das institucións de autogoberno na defensa da igualdade plena de dereitos para o galego e na aplicación de medidas a favor da normalización dos seus usos.
4.- Alertamos á sociedade galega para non se deixar confundir e instámola a cavilar sobre a verdadeira situación do galego no propio país. Defendemos un dereito que nos define, ademais, como pobo diferenciado. Debemos ser firmes rexeitando todo posicionamento que persiga recortar dereitos ou retroceder no cativo camiño andado tanto nas administracións públicas, como na vida social.
1.- Os cidadans de Galicia temos dereito a que a nosa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no ámbito territorial da Comunidade Galega. Os usuarios do galego deben desfrutar no seu territorio do mesmo status legal que o castelán.
2.- A situación do galego está moi lonxe de ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua no territorio de Galicia. O galego corre perigo como idioma e os galego falantes non son respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.
3.-. Correspóndelle ós cidadans de Galicia, a través das súas institucións representantivas, definir a política lingüística acorde co criterio de cooficialidade e de lingua propia que o actual Estatuto recoñece. Esperamos o compromiso das institucións de autogoberno na defensa da igualdade plena de dereitos para o galego e na aplicación de medidas a favor da normalización dos seus usos.
4.- Alertamos á sociedade galega para non se deixar confundir e instámola a cavilar sobre a verdadeira situación do galego no propio país. Defendemos un dereito que nos define, ademais, como pobo diferenciado. Debemos ser firmes rexeitando todo posicionamento que persiga recortar dereitos ou retroceder no cativo camiño andado tanto nas administracións públicas, como na vida social.
A desfeita de Hespanha
OUUUUuuuu... Onte foi un deses días nos que a xente semella sair do seu catatonismo habitual cara a un estado de exaltación irracional e irreflexivo que os leva a facer o contrario do que din pensar diante dos que dín se-los seus enemigos.
Os humanos temos a estrana virtude de crernos co uso da razón ata tal punto de perdela completamente facendo forza con ela.
Onte milleiros de persoas de Euskaleherria e Catalunya acudiron a Valencia para ver un ¿espectáculo? deportivo denominado "copa del rey" (de Hespanha) facendo gala da súa condición de seguidores incondicionais da equipa correspondente e alineandose 'implícitamente' con teses políticas que tamén de xeito oportuno aproveitaron para facer proxelitismo das súas siglas postas en paralelo a esas cores e con elas as bandeiras das nacions correspondentes.
Como acto institucional da REAL federación Española de Futbol e co apoio do goberno e a participación da xefatura do estado a citada competición deportiva ten un protocolo que inclue a entrada do cidadán Juan Carlos de Borbón xefe do estado "ad perpetuam" en contra de calquer principio democrático ó són da 'marcha de granaderos' que é o himno do estado.
E claro, símbolos contra simbolos e números contra números, e coa fiestra que é de cara ó mundo a televisión, e co engadido de unha campaña política aberta que vai dirimir si as forzas centrífugas xa non poden acadar mais representatividade e como se presenta o panorama político estatal nos vindeiros meses...o acto/evento/competición convertiuse nun simple manifesto político no que a exaltación dos hinchas foi aproveitada convintemente por uns e manipulada por outros.
Así as cousas o nacionalismo centrífugo fixo a incoherencia de acudir a unha "copa de Hespaña" para celebra-la como si unha victoria sobre a propia crise fose. O nacionalismo centrípeto tivo 1 mes para sinalar este partido como o aquelarre das forzas malignas que provocan a perdición de hespanha e os 4 millons de parados...
Semella que esta xente só é capaz de se expresar facendo destrozos ou insultando pero son mais perigosos os que agochados agardan calquer incidente para alza-la súa voz contra a libertade de todos porque uns cantos abusan dela.
Os humanos temos a estrana virtude de crernos co uso da razón ata tal punto de perdela completamente facendo forza con ela.
Onte milleiros de persoas de Euskaleherria e Catalunya acudiron a Valencia para ver un ¿espectáculo? deportivo denominado "copa del rey" (de Hespanha) facendo gala da súa condición de seguidores incondicionais da equipa correspondente e alineandose 'implícitamente' con teses políticas que tamén de xeito oportuno aproveitaron para facer proxelitismo das súas siglas postas en paralelo a esas cores e con elas as bandeiras das nacions correspondentes.
Como acto institucional da REAL federación Española de Futbol e co apoio do goberno e a participación da xefatura do estado a citada competición deportiva ten un protocolo que inclue a entrada do cidadán Juan Carlos de Borbón xefe do estado "ad perpetuam" en contra de calquer principio democrático ó són da 'marcha de granaderos' que é o himno do estado.
E claro, símbolos contra simbolos e números contra números, e coa fiestra que é de cara ó mundo a televisión, e co engadido de unha campaña política aberta que vai dirimir si as forzas centrífugas xa non poden acadar mais representatividade e como se presenta o panorama político estatal nos vindeiros meses...o acto/evento/competición convertiuse nun simple manifesto político no que a exaltación dos hinchas foi aproveitada convintemente por uns e manipulada por outros.
Así as cousas o nacionalismo centrífugo fixo a incoherencia de acudir a unha "copa de Hespaña" para celebra-la como si unha victoria sobre a propia crise fose. O nacionalismo centrípeto tivo 1 mes para sinalar este partido como o aquelarre das forzas malignas que provocan a perdición de hespanha e os 4 millons de parados...
Semella que esta xente só é capaz de se expresar facendo destrozos ou insultando pero son mais perigosos os que agochados agardan calquer incidente para alza-la súa voz contra a libertade de todos porque uns cantos abusan dela.
Debate agudo, grave e obtuso
OUUUUuuuu...Chega o debate do estado no estado; e vai tratar de solucions 'de estado' para mellora-lo estado das cousas? moito me temo que non.
Si hai algo no que se concorda nestes días, en xeral, é que esta falla de confianza que é a crise tivo á súa orixe no mundo do capital, do financieiro, nun sistema de 'xogos florais' con cifras no que, non se explica un como, alguns gañaban sen mover un dedo cifras proporcionalmente OBSCENAS respecto das persoas que realizan unha tarefa, un traballo ou unha actividade. O mundo de cristal quebrou mais eles seguian a festexar, xa cos cartos dos IMPOSTOS, pedindo mais fondos; como dixo Sarko: "démoslle os cartos ó zorro no canto dos gandeiros".
O fracaso da banca para recoñecer a sobrevaloración de activos, algo que ela mesma non perdoaría a ningún cidadán que pedise un préstamo, fixo que o becerro de ouro deixase de circular e nos meteu nunha espiral de caida de actividade que, debido á falla de ideas e de alternativas de xestión no mundo empresarial en xeral deu en despidos como vía mais doada e BARATA de rebaixa-lo montante das perdas ata que isto 'escampe' eso si non se optaba por colle-la mala e marchar deixando todo tirado.
Así que agora os nosos IMPOSTOS teñen que, por unha banda, garantir que a banca funcione e que os aforros da xente non se perdan (eso é discutible porque cada quen mete os cartos onde quere) e pola outra turrar da actividade no mais puro estilo Keynesiano para mante-lo emprego. A mais delo este estado, seica, tenta mante-la ampla (e necesariamente ampliable) cobertura social (seguro de desemprego, subsidios, PER, pensions, dependencia, sanidade...) todo o cal se fai apostando ós nosos impostos actuais e futuros (déficit) como si dunha aposta de revalorización á inversa se tratase.
A brutalidade das cifras do paro e da rebaixa da actividade fan desta a crise mais aguda que os tempos viron (fora da guerra) e son tamén cifras que xogan contra os ingresos da administración actuais e futuros o que fará que cada punto de déficit de hoxe sexa un pouco mais no futuro. Para exemplo os ingresos por IVE (agás o "centimo sanitario") que se reducen proporcionalmente á actividade económica.
Así pois, a gravedade da situación e as ameazas xa coñecidas ('peak-oil', contaminación, incremento de idade da poboación, troco do clima, conflictos globalizados...) se veñen a engadir novas (Nova gripe, rebaixa da cohesión social...) que deberan poñerse enriba da mesa á hora de articular solucions e de aportar ideas para sair desta situación.
A reforma do sistema financierio internacional de xeito que impida a formación de grandes depósitos de capital opacos ó ben común e á solidaridade semella ir quedando no segundo plano (como aquelo dos monocascos dos petroleiros) mais aínda que estivese xa realizada non sería dabondo. Hai debates que non se poden deixar mais tempo: O modelo de consumo. O modelo enerxético e de transporte. A relación da humanidade e a súa actividade co medio. A conservación de espazos e hábitats naturais.
No canto de iso temos debates obtusos sobre si mais protección social é mais impostos ou si menos proteccion social e, polo tanto, menos impostos que só redundan na importancia do becerro de ouro cando todas esas gargalladas colgan das grandes cuestions arriba plantexadas.
Os prazos corren, os recursos esgótanse, os danos acumulanse e seguimos un pouco atrapados entre o dereito de uns poucos e o dereito de tod@s.
Si hai algo no que se concorda nestes días, en xeral, é que esta falla de confianza que é a crise tivo á súa orixe no mundo do capital, do financieiro, nun sistema de 'xogos florais' con cifras no que, non se explica un como, alguns gañaban sen mover un dedo cifras proporcionalmente OBSCENAS respecto das persoas que realizan unha tarefa, un traballo ou unha actividade. O mundo de cristal quebrou mais eles seguian a festexar, xa cos cartos dos IMPOSTOS, pedindo mais fondos; como dixo Sarko: "démoslle os cartos ó zorro no canto dos gandeiros".
O fracaso da banca para recoñecer a sobrevaloración de activos, algo que ela mesma non perdoaría a ningún cidadán que pedise un préstamo, fixo que o becerro de ouro deixase de circular e nos meteu nunha espiral de caida de actividade que, debido á falla de ideas e de alternativas de xestión no mundo empresarial en xeral deu en despidos como vía mais doada e BARATA de rebaixa-lo montante das perdas ata que isto 'escampe' eso si non se optaba por colle-la mala e marchar deixando todo tirado.
Así que agora os nosos IMPOSTOS teñen que, por unha banda, garantir que a banca funcione e que os aforros da xente non se perdan (eso é discutible porque cada quen mete os cartos onde quere) e pola outra turrar da actividade no mais puro estilo Keynesiano para mante-lo emprego. A mais delo este estado, seica, tenta mante-la ampla (e necesariamente ampliable) cobertura social (seguro de desemprego, subsidios, PER, pensions, dependencia, sanidade...) todo o cal se fai apostando ós nosos impostos actuais e futuros (déficit) como si dunha aposta de revalorización á inversa se tratase.
A brutalidade das cifras do paro e da rebaixa da actividade fan desta a crise mais aguda que os tempos viron (fora da guerra) e son tamén cifras que xogan contra os ingresos da administración actuais e futuros o que fará que cada punto de déficit de hoxe sexa un pouco mais no futuro. Para exemplo os ingresos por IVE (agás o "centimo sanitario") que se reducen proporcionalmente á actividade económica.
Así pois, a gravedade da situación e as ameazas xa coñecidas ('peak-oil', contaminación, incremento de idade da poboación, troco do clima, conflictos globalizados...) se veñen a engadir novas (Nova gripe, rebaixa da cohesión social...) que deberan poñerse enriba da mesa á hora de articular solucions e de aportar ideas para sair desta situación.
A reforma do sistema financierio internacional de xeito que impida a formación de grandes depósitos de capital opacos ó ben común e á solidaridade semella ir quedando no segundo plano (como aquelo dos monocascos dos petroleiros) mais aínda que estivese xa realizada non sería dabondo. Hai debates que non se poden deixar mais tempo: O modelo de consumo. O modelo enerxético e de transporte. A relación da humanidade e a súa actividade co medio. A conservación de espazos e hábitats naturais.
No canto de iso temos debates obtusos sobre si mais protección social é mais impostos ou si menos proteccion social e, polo tanto, menos impostos que só redundan na importancia do becerro de ouro cando todas esas gargalladas colgan das grandes cuestions arriba plantexadas.
Os prazos corren, os recursos esgótanse, os danos acumulanse e seguimos un pouco atrapados entre o dereito de uns poucos e o dereito de tod@s.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)