OUUUUuuuu
Seguindo o fio da
slow food xurdiu un xeito de vida, unha filosofía na que a vella europa semella verse bastante identificada; desta "
filosofia slow" se pode desprender tamén un xeito mais racional e realista de defende-lo própio sen caermos en anacronismos, topiquismos nen revanchas que non fan mais que alonxar á xente que pode sentir esa mesma necesidade de ter una "IDENTIDADE SOCIAL" própia dentro ou organizada nun 'conxunto europeo'.
Nestes días de voltas e ríndome da peripecia do HIMNO GALEGO 'aflamencado' e as contudentes reaccions non só do
BNG (que 'picou' ata o fondo dando a imaxe de intolerante "tribo hutu" que se buscou deles) senón tamén de intelectuais versados como Suso de Toro ou Manuel Rivas, percibín con claridade que o orgullo de nación non vai nunha verba ainda que sexa no referente lexislativo mais alto do pais, nen vai nunha bandeira, nen vai nunha canción ou himno; nen sequer vai
nunha lingua...
Durante 40 anos de ditadura ou durante 400 de 'seculos escuros' ¿deixou Galicia de seren? ¿deixamos os galegos de sermos?. A persecución da lingua, o afastamento dos centros do poder e decisión, a forzada marcha do pais para gañarmos o pan, a simples 'inexistencia administrativa' de Galiza non conqueriron anulala.
Empregaba Unamuno (e a súa xeración intelectual) un concepto chamado
INTRAHISTORIA para falar de como a verdadeira evolución das sociedades tiña pouco que ver cos feitos relevantes (reinados, batallas etc.). Do mesmo xeito coido que a existéncia da INTRANACIÓN non está tanto neses referentes que estan a causar diverxencias senon na conservación, reivindicación e apoio das características que o devir dos tempos e da terra fixeron de nós o que somos: GALEGOS.
¿Serei menos galego por non defini-lo estatuto a Galiza como "nación"?; non, como tampouco o son por vivir no Bierzo ou, ainda mais, como tampouco o era cando vivía en Venezuela e nen sequer sabía que Galiza existía e que os meus vellos non "falaban mal" senon que falaban unha lingua de seu.
E non estou a dicie que non reivindique o recoñecemento desa identidade nos símbolos antes enumerados; o que digo é que non se debe perde-lo referente de que esa "nación incesante" vai por diante de todo iso. Coido mais importánte pordermos facer unha lexislación e unha política medioambiental própia que se adapte ás características do territorio e que se decida no pais que ter unha definición ou outra no estatuto; por desgracia os que NON queren a verba nación no estatuto SI se apoiarían nelo para xustificaren que a política hidrográfica da zona de Verín se decida en Valladolid, que o principal remolcador da costa norte do estado se atope en Xixón ou que as empresas que encoran os nosos vales ou contaminan os nosos aires paguen os seus impostos noutras zonas da península donde venden a enerxía eiquí xerada como si a xerasen alí... Para concretar prefiro mil decisions tomadas: POR, PARA I EN Galiza que unha verba nun estatuto.
E todo isto débese reivindicar do mesmo xeito que os ríos e os mares traballan o terreo cunha inagotabel constancia morna, co "xeito slow". Por que por reivindicar se pode entender non aceptamos mais que as empresas e administracions traduzan o teu nome galego ó castelan "pelexandote" cos funcionarios dos rexistros civis primeiro para galeguiza-lo teu nome, logo "pelexarte" coa autoridade estatal expedidora do DNI para que poña o teu nome galego (nun documento en castelán) e logo refacer tódolos contratos coas empresas para troca-lo teu nome (e, de paso, que fagan o contrato en galego) todo isto sen estridencias, partindo da serenidade do que se considera que debera ser normal porque o revanchismo e "boicoteo" hai que deixarllelo ós verdadeiros intolerantes.
