OUUUUuuuu... Nestes días saen no Chuza¡ unha chea de artigos e vídeos sobre cuestions linguisticas tanto referidas ó nivel local como a 'temas quentes' a nivel de outras linguas e poboacions humanas no mundo.
O galego ten, polo de agora, o foxo cavado. Está no seo das familias que o deixamos de transmitir ós fillos por moi diversos motivos mais todos eles emparentados, coido, coas cuestions de prestixio social e a perspectiva de 'éxito' na vida. Son argumentos tan manidos que soan a falaces mais coido que é así. Ós afroamericanos non tiñan prestixio social nin prespectivas de éxito na vida ó inicio do século XX, moi poucos cursaban estudos universitarios e pensar na súa participación na política era un disparate; hoxe, malía que a situación non se invertiu nin equilibrou, a poboación afroamericana conta cunha forte dignidade de 'cultura propia' e con prestixio social e participación na vida política.
Nestes días engradeceuse a miña familia cunha fermosa 'picheleira' que namorara xa ó meu vello co seu falar musical. Na súa familia todos entenden e saben falar mais... só os pais e a rapaza en cuestión o empregan con asiduidade, os outros irmans non o teñen nin "para a intimidade" como dicía aquel do bigote. Son xente que traballou duro para acadaren unhas posibilidades económicas que lles permitiron darlle carreira ós fillos mais ¿tiña que ser o galego o "prezo"?.
Nunha sociedade local coñecese si hai 'colonización' cando se mira quen ocupa os postos de decisión da mesma e cara a donde van as olladas que percuran referentes (económicos, culturais, filosóficos... políticos). A sociedade non o explicita, mais sabe que adoptar certos referentes significa abandoar referentes própios.
A linguaxe na fala e na escrita é unha arma perigosa pois ten un dobre fio que nin o que a fala pode distinguir completamente pois a comunicación depende tamén dos condicionantes de todo tipo que afectan ó receptor das nosas linguaxes; por iso non podo asegurar nin que eu diga o que quero nin que cada lector entenda unha cousa diferente.
O galego foi desprestixiado, perseguido e reducido a "lingua inculta" (curioso paradoxo: o vehículo das culturas humanas por excelencia reducido a algo 'inculto') mais houbo intres nos que persoas con grande intelixencia viron que un pobo que abandoa ese referente propio deixa de ter o 'pegamento' que o fai único e pasa a unha masa que nin é o que era nin poderá, NUNCA, ser o que os outros queren; quedará nun limbo cultural e social indefinido, tal e como se dí que somos os galegos: non se sabe si imos ou vimos.
Malía iso non debemos caermos na doada tentación de repetirmonos a xogada ó revés e aplicaren indiscriminadamente políticas de marxinación que en nada conducen ó prestixio social nin ó éxito da lingua e dos seus falantes. Facer do galego algo "artificial" non lle dará pulos senon que encherá de dúbidas ós posibles 'neofalantes' que o adoptarán coma un traxe, un uniforme que hai que portar para acadar outras metas. Eu sonvos mais romántico e sego a lembrar a 6 rapaces de 16-18 anos que se decataron da herdanza que recibiran e decidiron darlle vida empregandoa con novos pulos escomenzando polo seu mesmo interior ata acadaren ser quen de "pensarmos en galego" o que acabou por impregnarnos ata os ósos. Lonxe de todo victimismo, de bandeiras e himnos, de solemnidades e grandielocuencias ó galego se lle defende no emprego diario en calquer eido pois a súa función como vehiculo de comunicación non está "en competencia" coas outras ferramentas; en todo caso, se complementa con elas.
E nesa complementación hai que traballar para que a nova fronte inmigratoria que se abre non sexa unha fronte excluinte e alienante para os novos habitantes do país tanto os que poderían coñecer a lingua (pode que dende o berce sen sabelo) como ós que non sabían nin da súa existencia.
Pensamentos de meu e comentarios sobor da actualidade en xeral.
Cando Xeorxia non ten Atlanta...
OUUUUuuuu... Tod@s ollamos cara outra banda.
A Xeorxia da canción non vive unha guerra dende o conflito de secesión do século XIX e Atlanta, a capital da CocaCola, vive próspera nas súas marismas.
Na "outra Xeorxia" o 'conflicto bélico', as 'accions preventivas', as 'incursions' desafían á hipocresía dos medios de comunicación "dedocráticos" (si, pon dedocraticos porque reciben cartos a dedo) e ós seus redactores que xa non saben como falar desta GUERRA sen ocultala. O caso é que eu non me creo que Rusia estexa a invadir Xeorxia pola liberdade das minorías ou maiorías de Osetia do sul ou de Abkhasia e coido que a clave se ve moi ben neste mapa da BBC.
Os xeorxianos declararon o estado de guerra e solicitaron a axuda internacional e arestora debera andar por alí SuperSarko; como unha especie de SuperLopez inmoral levando as mans valeiras pois nesta ben escenificada invasión os papeis están definidos hai tempo...¿Vale Xeorxia unha guerra con Rusia co perigo que elo conleva? Xeorxia non é unha sorte de dictadura bananeira e a esperanza de que a DEMOCRACIA se difunda e prenda fronte ás dictaduras (maquilladas ou non) como a de Rusia é que manteña a súa independencia.
Logo está tamén o tema do oleoducto actual e dos que se estan a planificar i executar para traeren petroleo dende Asia central. Está claro que Rusia quere face-lo mesmo que fai Ucraina cos gasoductos rusos cara a europa, coa agravante de que empregaría ese control para os intereses do seu petroleo (Lukoil; empresa da mafia gobernante está no allo) e para controla-los prezos.
Neste intre a quinta parte do pais está invadido, os bombardeos son contínuos e a poboación civil xeorxiana está a ser expulsada dos territorios 'liberados' incluso a escusa da invasión soa a argumento fascista...
A Xeorxia da canción non vive unha guerra dende o conflito de secesión do século XIX e Atlanta, a capital da CocaCola, vive próspera nas súas marismas.
Na "outra Xeorxia" o 'conflicto bélico', as 'accions preventivas', as 'incursions' desafían á hipocresía dos medios de comunicación "dedocráticos" (si, pon dedocraticos porque reciben cartos a dedo) e ós seus redactores que xa non saben como falar desta GUERRA sen ocultala. O caso é que eu non me creo que Rusia estexa a invadir Xeorxia pola liberdade das minorías ou maiorías de Osetia do sul ou de Abkhasia e coido que a clave se ve moi ben neste mapa da BBC.
Os xeorxianos declararon o estado de guerra e solicitaron a axuda internacional e arestora debera andar por alí SuperSarko; como unha especie de SuperLopez inmoral levando as mans valeiras pois nesta ben escenificada invasión os papeis están definidos hai tempo...¿Vale Xeorxia unha guerra con Rusia co perigo que elo conleva? Xeorxia non é unha sorte de dictadura bananeira e a esperanza de que a DEMOCRACIA se difunda e prenda fronte ás dictaduras (maquilladas ou non) como a de Rusia é que manteña a súa independencia.
Logo está tamén o tema do oleoducto actual e dos que se estan a planificar i executar para traeren petroleo dende Asia central. Está claro que Rusia quere face-lo mesmo que fai Ucraina cos gasoductos rusos cara a europa, coa agravante de que empregaría ese control para os intereses do seu petroleo (Lukoil; empresa da mafia gobernante está no allo) e para controla-los prezos.
Neste intre a quinta parte do pais está invadido, os bombardeos son contínuos e a poboación civil xeorxiana está a ser expulsada dos territorios 'liberados' incluso a escusa da invasión soa a argumento fascista...
VERBAS PARA UNHA UNIÓN
Dádevos amor mais non fagades del atadura.Deixade que sexa un mar en movemento entre as beiras das vosas almas;
Enchede co voso amor o vaso do amor do outro,
mais non bebades do mesmo vaso.
Compartide o mesmo pan mais non comades do mesmo anaco.
Como as cordas dunha guitarra vibrade cada un só mais facede a mesma música.
Manterse unidos non é manterse aferrados
Pois o Carballo e a Maceira non medran si se fan sombra.
Seredes libres de verdade non cando os vosos días pasen sen preocupacións e as vosas noites sen penas senón mais ben cando istos circunden as vosas vidas e, malia eso, vos ergades por riba deles espidos e sen ataduras.
Dous elementos compoñen o noso ser nun conflicto do que saber sacar proveito é a clave do éxito na vida.
A razón e a paixón son o timón e as velas das vosas almas de navegantes. Si as vosas velas ou o timón rompen, só poderedes dar bandazos á deriva ou quedar ó pairo no medio do mar.
A razón gobernando soa é forza limitadora e a paixón, sen vixilancia, é lume que se consume ata a propia extinción.
Así pois vos aconsello que a vosa alma exalte a vosa razón ata a altura da paixón para que poda cantar e que a vosa razón dirixa a vosa paixón, para que viva sempre unha resurrección cotián e coma o Fénix rexurda das súas cinzas.
As desfeitas pasadas que non xustifican desfeitas futuras
OUUUUuuuu...Sempre temos ós gobernantes que merecemos ter porque non somos quen de elexiren mellor.
Tivemos 15 anos de Fragosceno porque vivimos na ilusión ben creada pola corte caciquil do “bo gobernante” que non se aproveitaba da súa posición. E deixamos que á súa sombra medraran tramas eólicas, hidroeléctricas, mineiras, urbanísticas... Megatramas da construcción como a do mausoleo ou FragaPark ou tramiñas como ás do transporte escolar, as blindaxes dos altos cargos, as fundacións comarcais... !!!Canta “listeza” desaproveitada¡¡¡ grandes perdas de neuronas empregadas para o beneficio duns poucos e non para o avance do país.
Mais chegou o goberno ‘bipolar’ e non semellou trocar nada ou pouco, e cousas que deberan de trocar deixáronas estar e trocaron outras que sabían facer mellor... As concesións “dixitais” seguen a ser a estrela da administración galega, calquera plano de fondo calado é entregado a ‘organismos paralelos’, calquera grande obra ou ben está viciada en proxecto por afectaren a áreas protexidas ou ben está posta en dúbida polo xeito da súa concesión.
As garantías dos gobernantes caducan cos seus feitos e ós nosos actuais dirixentes non lles queda tempo para novas argucias; non sería estrano que denantes de poderen publicar este ouveo xa teñamos convocatoria electoral.
Tivemos 15 anos de Fragosceno porque vivimos na ilusión ben creada pola corte caciquil do “bo gobernante” que non se aproveitaba da súa posición. E deixamos que á súa sombra medraran tramas eólicas, hidroeléctricas, mineiras, urbanísticas... Megatramas da construcción como a do mausoleo ou FragaPark ou tramiñas como ás do transporte escolar, as blindaxes dos altos cargos, as fundacións comarcais... !!!Canta “listeza” desaproveitada¡¡¡ grandes perdas de neuronas empregadas para o beneficio duns poucos e non para o avance do país.
Mais chegou o goberno ‘bipolar’ e non semellou trocar nada ou pouco, e cousas que deberan de trocar deixáronas estar e trocaron outras que sabían facer mellor... As concesións “dixitais” seguen a ser a estrela da administración galega, calquera plano de fondo calado é entregado a ‘organismos paralelos’, calquera grande obra ou ben está viciada en proxecto por afectaren a áreas protexidas ou ben está posta en dúbida polo xeito da súa concesión.
As garantías dos gobernantes caducan cos seus feitos e ós nosos actuais dirixentes non lles queda tempo para novas argucias; non sería estrano que denantes de poderen publicar este ouveo xa teñamos convocatoria electoral.
Información de Verán
OUUUUuuuu...Seica ata os periodistas van de vacacións e poden así distinguir ‘dende fora’ os males do oficio sempre, claro, nos erros alleos.
A des-información habitual dos medios comerciais e/ou ideolóxicos acentúase nas tempadas de lecer cando os grupos de aleccionamento descansan e deixan de faceren as súas campañas de intoxicación e dirección informativa.
É entón cando se pode apreciar con claridade que o habitual se fai nova ata o extremo do ridículo no canto que as novas semellan anécdotas ou simplemente “non sucesos” porque ¿a quén lle pode interesar que morran milleiros de persoas de fame en África si en Écija chegan a 40º en xullo?.
Os problemas da maioría dos humanos provócanos uns poucos que se enriquecen e privilexian por elo e non por fenómenos meteorolóxicos normais. Vemos centos de reportaxes sobre os mesmos temas mais ningún do que hai “antes”. ¿que hai antes de que 60 persoas embarquen nunha chalupa cara a unha viaxe con 600 veces mais risco que cruza-la península en coche?. ¿que hai antes de que o mineral X chegue ás fábricas onde o transformarán en compoñentes para alta tecnoloxía?.
Proxectís invisibles para guerras silenciosas. Estamos inmersos nun conflicto de información que perdemos a diario primeiramente porque ninguén gusta de oír tódolos días as miserias do mundo e logo porque as fontes da nosa información non son limpas e teñen como finalidade manter unha aparencia de coñecemento que non é tal.
Logo están as linguas afiadas dos nosos políticos que conseguen un manexo singular da linguaxe para dar a entender o que non están a dicir; por exemplo, si me din que unha obra non é seguro que se poda realizar no prazo previsto mais que, formalmente, imos manter o calendario publicado saio e digo que a obra vai a “estar licitada” que é como dicir que os papeis seguen o trámite normal. Dos cartos para a obra e da obra en si non digo nada, mais enténdese...ou non. Si digo que se vai facer un seguimento con xuntanzas informativas trimestrais co ministerio en cuestión semella que cada tres meses se vai levar conta do estado das obras e da execución presupostaría da mesma mais si se trata dun tema ‘informativo’ ¿para que xuntárense? Abonda cunha chamada ou Fax. Si o compromiso fora firme quen tería que falar é o presidente do goberno vía presupostos do estado.
Un informe do tribunal de contas denuncia corruptelas varias dos actuais e anteriores gobernos e cada medio de comunicación se centra no que lle prace sen apreciar falla nos asuntos que incumben á formación que promocionan ou dando por boa a resposta chulesca do partido sinalado “nós non temos de qué arrepentirmos” como si o despilfarro dos cartos de tod@s fose o obxectivo da tarefa de gobernar.
A prensa empresarial ten perdido toda credibilidade malia as campañas de supostas investigacións e preocupación polo benestar cidadán; só lles preocupa acadar beneficios a costa de convenios coas administracións, convenios que asinan políticos con ambicións e sen programa, sen ideas mais que a de acada-lo control da cousa pública no beneficio seu e dos seus amigos.
A des-información habitual dos medios comerciais e/ou ideolóxicos acentúase nas tempadas de lecer cando os grupos de aleccionamento descansan e deixan de faceren as súas campañas de intoxicación e dirección informativa.
É entón cando se pode apreciar con claridade que o habitual se fai nova ata o extremo do ridículo no canto que as novas semellan anécdotas ou simplemente “non sucesos” porque ¿a quén lle pode interesar que morran milleiros de persoas de fame en África si en Écija chegan a 40º en xullo?.
Os problemas da maioría dos humanos provócanos uns poucos que se enriquecen e privilexian por elo e non por fenómenos meteorolóxicos normais. Vemos centos de reportaxes sobre os mesmos temas mais ningún do que hai “antes”. ¿que hai antes de que 60 persoas embarquen nunha chalupa cara a unha viaxe con 600 veces mais risco que cruza-la península en coche?. ¿que hai antes de que o mineral X chegue ás fábricas onde o transformarán en compoñentes para alta tecnoloxía?.
Proxectís invisibles para guerras silenciosas. Estamos inmersos nun conflicto de información que perdemos a diario primeiramente porque ninguén gusta de oír tódolos días as miserias do mundo e logo porque as fontes da nosa información non son limpas e teñen como finalidade manter unha aparencia de coñecemento que non é tal.
Logo están as linguas afiadas dos nosos políticos que conseguen un manexo singular da linguaxe para dar a entender o que non están a dicir; por exemplo, si me din que unha obra non é seguro que se poda realizar no prazo previsto mais que, formalmente, imos manter o calendario publicado saio e digo que a obra vai a “estar licitada” que é como dicir que os papeis seguen o trámite normal. Dos cartos para a obra e da obra en si non digo nada, mais enténdese...ou non. Si digo que se vai facer un seguimento con xuntanzas informativas trimestrais co ministerio en cuestión semella que cada tres meses se vai levar conta do estado das obras e da execución presupostaría da mesma mais si se trata dun tema ‘informativo’ ¿para que xuntárense? Abonda cunha chamada ou Fax. Si o compromiso fora firme quen tería que falar é o presidente do goberno vía presupostos do estado.
Un informe do tribunal de contas denuncia corruptelas varias dos actuais e anteriores gobernos e cada medio de comunicación se centra no que lle prace sen apreciar falla nos asuntos que incumben á formación que promocionan ou dando por boa a resposta chulesca do partido sinalado “nós non temos de qué arrepentirmos” como si o despilfarro dos cartos de tod@s fose o obxectivo da tarefa de gobernar.
A prensa empresarial ten perdido toda credibilidade malia as campañas de supostas investigacións e preocupación polo benestar cidadán; só lles preocupa acadar beneficios a costa de convenios coas administracións, convenios que asinan políticos con ambicións e sen programa, sen ideas mais que a de acada-lo control da cousa pública no beneficio seu e dos seus amigos.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)