A reflexion Irlandesa...

OUUUUuuuu

No suplemento dominical do diario "El pais" día 21 viña un interesante artigo asinado por Lourdes Gomez e titulado "Los presos y el precio de la paz." No que se fai unha retrospectiva ó acontecido dende os acordos de venres santo en concreto no seu punto 10.

Nas declaracions que se citan no artigo hai enunciados verdadeiramente interesantes que veñen na liña do xa falado sobor dos "principios de Mandela".Como a afirmación de que "a violencia crea victimas e tamén dana a quen a perpetra, Sería un erro crear una xerarquía de victimas. ¿non son victimas tamén os fillos e nais dos terroristas?". O tema dos presos é importánte; pero, como o das victimas, no pode se-lo centro do proceso; pois non existe unha xerarquía da dor.

E digo eu... ¿porqué 'Ansar' non toumou en conta a actitude do seu "amigo" Tony Blair neste tema?; Con artigos coma este e 'movidas' coma a das manifestacions abertzales deste veran ¿non se está a "preparar o terreo" para un proceso negociador sobor do conflicto vasco?.

É hora de aceptar por parte das victimas que é preciso un proceso negociador no que entre o tema dos presos si se queren evitar novas victimas no futuro.

Non vexo con bós ollos que os presos non deberan renunciar persoalmente á violencia nen emitir un comunicado de desculpas; ainda que os feitos (co tempo) fixeron patente estas afirmacions, pois o IRA ten renunciado ás armas e emitiu xa hai tempo un comunicado disculpandose (parcialmente) polo dano causado.

A guerra para evita-la guerra

Durante o cruento mes de Xullo en Londres voltei a afirmar que non se debía permitir que o medo ou o odio rexiran as nosas vidas... Non sabía eu que estaba na liña do afirmado por Timothy Garton Ash nun artigo escrito co galo do cabo de ano dos atentados de Madrid. Nel vense a enuncíar que o meirande combate contra o terrorismo non se libra (como xa sabiamos) no Iraque ou en Afganistan senon nas rúas de occidente; sobor de todo nas dos barrios con forte implantación de inmigrantes. Trátase dunha guerra cotian para "impedir que esas personas quieran ser terroristas". Quen lle ia dicir a este home que no seu pais esa guerra cotian ia sufrir unha derrota tan cruenta o día de San Fermín e que alguns dos seus compatriotas se ian a empecinar en inmolarse pola via da intolerancia.


Neste contexto podo sintetizar as frontes deste combate para evita-la guerra en:

Non vivir con medo; se o medo paraliza á nosa sociedade seremos débiles psicolóxica i económicamente.

Non vivir con odio. Se os extremistas que queren propagar mensaxes radicais atopan persecucions e xenofobia que os xustifique terán a metade do camiño feito. Non se deben permiti-los guetos, debese fomenta-la integración.

Non permitir a restricción das liberdades cidadans (de todos) nen a merma (todo o contrario) desta 'proto-democracia' na que vivimos.