Os oubeos do kan-Meijome

A noite do posuidor do luceiro abríuseme, hai tres voltas, unha brecha pola que entra tódolo escuro que daquela triste lembranza saiu. Enchinme de materia escura e pestilente, couraza que me ailla da friaxe dunha néboa na que me ollo como o que son tódolos amenceres.

Afundido por ese peso nin vexo nin sinto, só padezo. Agardo a que rematen tódolos tempos, que sequen tódalas bágoas, que se esgoten os efectos desa luz i ese brilo. Alimentado polo que me está a matar, afogado polo seu aire e cegado pola súa luz non son quen mais ca de fuxir sen move-los pés ou correr sen poder fuxir.

Nen sequer teño dereito a me culpar de algo que fose mal, ou de calquer cousa que fixera. Alonxándome só conquerin esparcir o meu mal i encher de bágoas a miña ledicia, sufrimento inútil de quen ama e vive feliz.

Fun caendo en conclusións diversas coma rochas, cantis, areais e praias e non podía creer que houbese tanta negrura nen que fose a haber mais e mais. Permanezo escondido nun recuncho morrendo co tempo agardando unha reciclaxe i orientación, porén o que virá serán mais horas tristes e novas brechas de escuro mentres o posuidor do luceiro vai tendo os seus días.