OUUUUuuuu
Supoño que este tema terase plantexado xa na "vida real" en múltiples xeitos como a morte de xente de outras relixions ou de xente 'mal vista' polos poderes facticos locais; penso, por exemplo, nos mortos republicanos na postguerra inmediata ós que os seus familiares tiveron problemas non xa para celebrar unha cerimonia relixiosa, senon para darlle terra no cemiterio local ou parroquial.
Teño de min que nos modernos cemiterios municipais non se plantexan problemas confesionais á hora de enterraren ós defuntos mais estas situacions se seguen a producir nas pequenas parroquias con cemiterios situados, segundo a tradición secular, dentro do adro da igrexa. Descoñezo si se trata de propiedades comunais (públicos) ou da igrexa que de todo haberá, mais sen dúbida pode tratarse dun detalle fundamental á hora de que un finado pase o resto do días no camposanto da súa parroquia.
Outra cousa mais complicada poden ser os símbolos e inscripcions das lápidas sobre todo no referente a individuos de confesions relixiosas diferentes á maioritaria. A clave semella estar na titularidade do terreo mais todo sabemos como funcionan as "sociedades latinas" e as contínuas interferencias da clase relixiosa e os seus adeptos mais acérrimos para que todo sexa "como deus manda"...ó traveso deles, claro.
Bueno, ó caso, a morte vennos a igualar a todos e as obrigas legais dos nosos parentes e dos poderes públicos levan á necesidade de dar terra en condicions seguras e trazabeis ou, no seu caso, a cremar, e gardar debidamente ós restos do defunto. Polo que non deberan ser estes medos impedi-la toma da opción apóstata.
Pensamentos de meu e comentarios sobor da actualidade en xeral.
A constante galega
OUUUUuuuu
Un país dá e recibe, proporciona prosperidade e fai prosperar na medida na que a súa sociedade é quen de aproveita-las oportunidades que ten nel.
O Silicio é un elemento relativamente abondoso na natureza mais a súa presenza en forma industrialmente aproveitable non é moi común concentrándose en xacementos de cuarzo de grande pureza que soen explotarse en canteiras a ceo aberto.
O silicio é un mineral estratéxico tecnolóxicamente pois emprégase en multitude de compoñentes electrónicos utilizados en electrodomésticos i equipas informáticas e tamén se emprega nos paneis solares fotovoltáicos, paneis que son fabricados en Alemania con compoñentes provintes dos paises nórdicos que os fabrican con silicio provinte de...
O Pico Sacro; monte mítico perto de Compostela, brila ó sol das tardes o seu cúmio branco de cuarzo purísimo cun 90% de silicio. Dende alí arrinca un filón cunha fronte de ate 40 quilómetros con diferentes profundidades que dificultan a súa explotación; mais o que actualmente está a causar problema ó aproveitamento deste recurso case único é un entramado de intereses políticos i económicos que, xunto coa nosa cegueira, nos matan de sede no oasis.
A pólemica canteira (a da foto) da zona de Boqueixón vese afectada polo trazado (1 dos 3 propostos; si, 3 e non 2) do novo tren non-lento de Compostela a Ourense e o seu actual propietario (que moita historia de cambalaches ten esta industria) solicitalle ó estado 900 millons de €uros de lucro cesante pola expropiación da canteira e negociou co anterior goberno da xunta outras "contraprestacions por deixar ese ceo aberto sen renunciar á explotación do resto da fronte do filón. Todo isto sen explicar ninguén como é que este mesmo señor pode estar "nos dous lados" da mesa... e sin garanti-los postos de traballo da xente que está agora na canteira.
Mais eu non quería falar de embrollos nen politiqueos senon dos feitos: como noutros tantos casos temos un recurso, neste caso único, e deixamos que o noso papel sexa o de unha nación do terceiro mundo exportando a materia prima para voltar a mercala pagando un alto valor engadido; iso cando non se colle o recurso e se emprega como recheo de obras...
¿Pechará algun día Galiza o ciclo productivo e integral (que inclue I+D+i, reciclaxe e procesado) de algún dos seus recursos ou será esta a CONSTANTE GALEGA?.
Un país dá e recibe, proporciona prosperidade e fai prosperar na medida na que a súa sociedade é quen de aproveita-las oportunidades que ten nel.
O Silicio é un elemento relativamente abondoso na natureza mais a súa presenza en forma industrialmente aproveitable non é moi común concentrándose en xacementos de cuarzo de grande pureza que soen explotarse en canteiras a ceo aberto.
O silicio é un mineral estratéxico tecnolóxicamente pois emprégase en multitude de compoñentes electrónicos utilizados en electrodomésticos i equipas informáticas e tamén se emprega nos paneis solares fotovoltáicos, paneis que son fabricados en Alemania con compoñentes provintes dos paises nórdicos que os fabrican con silicio provinte de...
O Pico Sacro; monte mítico perto de Compostela, brila ó sol das tardes o seu cúmio branco de cuarzo purísimo cun 90% de silicio. Dende alí arrinca un filón cunha fronte de ate 40 quilómetros con diferentes profundidades que dificultan a súa explotación; mais o que actualmente está a causar problema ó aproveitamento deste recurso case único é un entramado de intereses políticos i económicos que, xunto coa nosa cegueira, nos matan de sede no oasis.A pólemica canteira (a da foto) da zona de Boqueixón vese afectada polo trazado (1 dos 3 propostos; si, 3 e non 2) do novo tren non-lento de Compostela a Ourense e o seu actual propietario (que moita historia de cambalaches ten esta industria) solicitalle ó estado 900 millons de €uros de lucro cesante pola expropiación da canteira e negociou co anterior goberno da xunta outras "contraprestacions por deixar ese ceo aberto sen renunciar á explotación do resto da fronte do filón. Todo isto sen explicar ninguén como é que este mesmo señor pode estar "nos dous lados" da mesa... e sin garanti-los postos de traballo da xente que está agora na canteira.
Mais eu non quería falar de embrollos nen politiqueos senon dos feitos: como noutros tantos casos temos un recurso, neste caso único, e deixamos que o noso papel sexa o de unha nación do terceiro mundo exportando a materia prima para voltar a mercala pagando un alto valor engadido; iso cando non se colle o recurso e se emprega como recheo de obras...
¿Pechará algun día Galiza o ciclo productivo e integral (que inclue I+D+i, reciclaxe e procesado) de algún dos seus recursos ou será esta a CONSTANTE GALEGA?.
Conservacion, caza e lobos
OUUUUuuuu
Sin que tivese moito que ver coa nova de que un ou varios lobos teñen baixado á chaira berciana na semana pasada tiven unha interesante conversa cun amigo moi afeccionado á caza que me ten catalogado no grupo de "eco-sexual intransixente" porque lle contei o que facía de novo para chafa-las batidas (de lobo e porcoteixo) do meu pai e os seus amigos...
Como en todo na vida o punto de equilibrio ten dificil definición e ainda peor atopamento. Segundo este amigo e os exemplos que me puxo, as medidas "ultraconservacionistas" dictadas pola administración non traen mais ca problemas ós paisanos das zonas rurais e fomentan un desequilibrio entre especies co 'excesivo' aumento das especies protexidas e a diminución das súas presas naturais; Por exemplo faloume do escaso número de exemplares de caza menor que ten feito que alguns cotos decidan "vedar" a perdiz para este ano. Pola contra, o exesivo número de xabarins, lobos, raposos e demais animais de caza maior xera problemas nos entornos dos seus habitats (destrozos de hortas e cultivos, ataques ó gando...) ós que as administracions non respostan mais que con expedientes burocráticos e longas esperas. Tamén me citou a presencia dunha colonía de Cormoranes no encoro de Bárcena (cousa que eu non puiden confirmar) que xunto cunha 'sobreabundáncia' de nutrias ten feito desaparecer ás troitas.
Comentando sobre estes temas veu a dicir que os cazadores son mellores conservacionistas que os "paseantes de campo" e que xeran un gran movemento económico que beneficia en primeiro lugar e directamente ós núcleos onde se caza. Segundo él os cartos pagados polos cotos (auténticas millonadas) revirten en obras de conservación e mellora das aldeas e das pistas nos montes. A súa idea de equilibrio ven expresada pola cantidade de burocracia que se ten que mover ó redor dun coto: Plan cinexético quinquenal autorizado e homologado, "cuotas de caza", vedas e un complexo sistema de permisos, avisos e anúncios (iso si, en misteriosos medios como os boletins oficiais da provincia) para as batidas. É mais, seguindo o seu razonamento, afirmoume que os maiores interesados na subsisténcia das especies cinexéticas son os própios cazadores que co seu 'labor' conteñen o número de individuos das especies da parte alta da cadea.
Falando sobre o sendeirismo e a recollida de setas veu a dicir que os días de caza non se podería andar polo monte ou facelo "baixo a túa responsabilidade" pois nas zonas marcadas como coto xa se sobrentende que eses días hai perigo.
Non estaría de mais que nos carteis dos roteiros e zonas de aparcamento habilitadas (por certo, ¿pagadas por quen?, ¿con que obxectivo?) se sinalase a existencia dos cotos, días de caza do calendario xeral e, os días de batidas, se colocase un aviso específico.
Agora eu teño algunhas preguntas; non para tí, amigo, que sei que percuras ese equilibrio tanto coma min..., mais sí en xeral. Si a caza se "autoregula", ¿Porqué algunhas especies cheagron a desaparecer de amplos espazos da península entre os anos 70 e os 90?. ¿Non serán os cultivos, hortas e gando os que están a invadi-los terreos e hábitats destas especies?. ¿Que ocorre co furtivismo, non se conta con él para nada?···
Unha medida conservacionista interesante podería ser entrar nas poxas polos cotos (as adminstracions e as organizacions conservacionistas), mais para NON CAZAR ; ou establecer unha especie de "dereito de tanteo" que permita que por unha cantidade similar de cartos á mellor oferta por un coto unha organización conservacionista ou unha administración se faga cos dereitos do mesmo... Así se evitaría que fose a codicia económica a que acabase 'obrigando' ós núcleos a sacar ós cotos a subhasta.
Outra medida de control que se pode empregar é cercionarse/certificar que os membros/propietarios dun coto RESIDEN na zona do mesmo a maior parte do ano e, polo tanto, que sí se van a preocupar de que os cartos recibidos polo coto se empreguen nas melloras de infraestructuras sinaladas; porque como no tema dos lumes nos montes (co que está intimamente relacionado) é a paisanaxe a que, alentada polo beneficio económico que pode tirar das súas actuacions, opta por camiños que poden ser catastróficos.
Non esquezamos que, si ben o monte é patrimonio de todos, existe o dereito á propiedade e que o significado de "monte comunal" non é o de 'propiedade de todos' senon un xeito pouco común de propiedade e xestión dun espazo que NON ten porque ser "natural" (seguro que hai montes comunais a menos de 5' do centro de Vigo).
Sin que tivese moito que ver coa nova de que un ou varios lobos teñen baixado á chaira berciana na semana pasada tiven unha interesante conversa cun amigo moi afeccionado á caza que me ten catalogado no grupo de "eco-sexual intransixente" porque lle contei o que facía de novo para chafa-las batidas (de lobo e porcoteixo) do meu pai e os seus amigos...
Como en todo na vida o punto de equilibrio ten dificil definición e ainda peor atopamento. Segundo este amigo e os exemplos que me puxo, as medidas "ultraconservacionistas" dictadas pola administración non traen mais ca problemas ós paisanos das zonas rurais e fomentan un desequilibrio entre especies co 'excesivo' aumento das especies protexidas e a diminución das súas presas naturais; Por exemplo faloume do escaso número de exemplares de caza menor que ten feito que alguns cotos decidan "vedar" a perdiz para este ano. Pola contra, o exesivo número de xabarins, lobos, raposos e demais animais de caza maior xera problemas nos entornos dos seus habitats (destrozos de hortas e cultivos, ataques ó gando...) ós que as administracions non respostan mais que con expedientes burocráticos e longas esperas. Tamén me citou a presencia dunha colonía de Cormoranes no encoro de Bárcena (cousa que eu non puiden confirmar) que xunto cunha 'sobreabundáncia' de nutrias ten feito desaparecer ás troitas.
Comentando sobre estes temas veu a dicir que os cazadores son mellores conservacionistas que os "paseantes de campo" e que xeran un gran movemento económico que beneficia en primeiro lugar e directamente ós núcleos onde se caza. Segundo él os cartos pagados polos cotos (auténticas millonadas) revirten en obras de conservación e mellora das aldeas e das pistas nos montes. A súa idea de equilibrio ven expresada pola cantidade de burocracia que se ten que mover ó redor dun coto: Plan cinexético quinquenal autorizado e homologado, "cuotas de caza", vedas e un complexo sistema de permisos, avisos e anúncios (iso si, en misteriosos medios como os boletins oficiais da provincia) para as batidas. É mais, seguindo o seu razonamento, afirmoume que os maiores interesados na subsisténcia das especies cinexéticas son os própios cazadores que co seu 'labor' conteñen o número de individuos das especies da parte alta da cadea.
Falando sobre o sendeirismo e a recollida de setas veu a dicir que os días de caza non se podería andar polo monte ou facelo "baixo a túa responsabilidade" pois nas zonas marcadas como coto xa se sobrentende que eses días hai perigo.
Non estaría de mais que nos carteis dos roteiros e zonas de aparcamento habilitadas (por certo, ¿pagadas por quen?, ¿con que obxectivo?) se sinalase a existencia dos cotos, días de caza do calendario xeral e, os días de batidas, se colocase un aviso específico.
Agora eu teño algunhas preguntas; non para tí, amigo, que sei que percuras ese equilibrio tanto coma min..., mais sí en xeral. Si a caza se "autoregula", ¿Porqué algunhas especies cheagron a desaparecer de amplos espazos da península entre os anos 70 e os 90?. ¿Non serán os cultivos, hortas e gando os que están a invadi-los terreos e hábitats destas especies?. ¿Que ocorre co furtivismo, non se conta con él para nada?···
Unha medida conservacionista interesante podería ser entrar nas poxas polos cotos (as adminstracions e as organizacions conservacionistas), mais para NON CAZAR ; ou establecer unha especie de "dereito de tanteo" que permita que por unha cantidade similar de cartos á mellor oferta por un coto unha organización conservacionista ou unha administración se faga cos dereitos do mesmo... Así se evitaría que fose a codicia económica a que acabase 'obrigando' ós núcleos a sacar ós cotos a subhasta.
Outra medida de control que se pode empregar é cercionarse/certificar que os membros/propietarios dun coto RESIDEN na zona do mesmo a maior parte do ano e, polo tanto, que sí se van a preocupar de que os cartos recibidos polo coto se empreguen nas melloras de infraestructuras sinaladas; porque como no tema dos lumes nos montes (co que está intimamente relacionado) é a paisanaxe a que, alentada polo beneficio económico que pode tirar das súas actuacions, opta por camiños que poden ser catastróficos.
Non esquezamos que, si ben o monte é patrimonio de todos, existe o dereito á propiedade e que o significado de "monte comunal" non é o de 'propiedade de todos' senon un xeito pouco común de propiedade e xestión dun espazo que NON ten porque ser "natural" (seguro que hai montes comunais a menos de 5' do centro de Vigo).
Mentir é gratis
OUUUUuuuu
Após corenta anos ainda queda lixo radioactivo que limpar en Palomares; EEUU e o CIEMAT asinaron un acordo para a limpeza e descontaminación desta pedanía de Almería na que caeron os restos dos aparellos implicados nun choque aéreo.
O acordo publicado o domingo non ven acompañado pola famosa foto propagandística dun cargo político do réxime vixente bañandose na praia con toda normalidade...Mais, desa mesma persoa, agora senador, ven unha agresiva entrevista (que curiosidade) na derradeira páxina do xornal gubernamental.
A min pareceme ben que se tomen medidas no canto de elimina-la contaminación en Palomares ainda que sexa 40 anos dempois... O que me pesa é pensar cantos "Palomares" descoñecidos temos. Moitos, moitísimos incidentes industriais acontecen en todo o planeta sen que se faga eco deles a 'propaganda comunicativa', e sin que se abra nenguha clase de investigación ou seguimento epidemiolóxico das zonas afectadas e dos seres vivos que nelas habitan.
¿Que foi da rotura da balsa no 'entorno de Doñana'?... Silenzo, non interesa nin para o futuro turistico da zona, nen para a minería, nen... Unha especie de 'Komplot' entre autoridades, empresas, veciños e difusores de novas acaba sempre no mesmo; a nova, segundo a gravedade, pode chegar a estar un mes no cabeceiro, logo vai pasando a segundo termo, ós 6 meses algúen se lembra dela, no aniversario publícase algún "artigo de fondo" (deses que quedaron no caixon dos editores cando a nova estaba no cumio) e logo vaise perdendo a pista no tempo...
Ven ahí outro aniversario do feito que partiu e alquitranou o meu corazón; seguen a darlle voltas politicas ó tema, os tribunais seguen a deliberar, os estudos cada volta son mais confusos, os fondos para a recuperación empregáronse con maior ou menor acerto en camiños de madeira pola praias, accesos, etc. A xente da zona segue emigrando caladamente como caladamente aceptou os cartos por calar neses días.
A verdade: a recuperación do medio, o estudo dos efectos de semellantes catástrofes, a repercusión social destes feitos... nada interesa; a consigna sempre é "apariencia de normalidade" e teñen razon en tanto que os cidadans esquencemos, imbuidos pola droga diaria das pantallas e os altofalantes, que mentir non debía ser gratis e que as mentiras non só se xulgan nos tribunais.
Após corenta anos ainda queda lixo radioactivo que limpar en Palomares; EEUU e o CIEMAT asinaron un acordo para a limpeza e descontaminación desta pedanía de Almería na que caeron os restos dos aparellos implicados nun choque aéreo.
O acordo publicado o domingo non ven acompañado pola famosa foto propagandística dun cargo político do réxime vixente bañandose na praia con toda normalidade...Mais, desa mesma persoa, agora senador, ven unha agresiva entrevista (que curiosidade) na derradeira páxina do xornal gubernamental.
A min pareceme ben que se tomen medidas no canto de elimina-la contaminación en Palomares ainda que sexa 40 anos dempois... O que me pesa é pensar cantos "Palomares" descoñecidos temos. Moitos, moitísimos incidentes industriais acontecen en todo o planeta sen que se faga eco deles a 'propaganda comunicativa', e sin que se abra nenguha clase de investigación ou seguimento epidemiolóxico das zonas afectadas e dos seres vivos que nelas habitan.
¿Que foi da rotura da balsa no 'entorno de Doñana'?... Silenzo, non interesa nin para o futuro turistico da zona, nen para a minería, nen... Unha especie de 'Komplot' entre autoridades, empresas, veciños e difusores de novas acaba sempre no mesmo; a nova, segundo a gravedade, pode chegar a estar un mes no cabeceiro, logo vai pasando a segundo termo, ós 6 meses algúen se lembra dela, no aniversario publícase algún "artigo de fondo" (deses que quedaron no caixon dos editores cando a nova estaba no cumio) e logo vaise perdendo a pista no tempo...
Ven ahí outro aniversario do feito que partiu e alquitranou o meu corazón; seguen a darlle voltas politicas ó tema, os tribunais seguen a deliberar, os estudos cada volta son mais confusos, os fondos para a recuperación empregáronse con maior ou menor acerto en camiños de madeira pola praias, accesos, etc. A xente da zona segue emigrando caladamente como caladamente aceptou os cartos por calar neses días.
A verdade: a recuperación do medio, o estudo dos efectos de semellantes catástrofes, a repercusión social destes feitos... nada interesa; a consigna sempre é "apariencia de normalidade" e teñen razon en tanto que os cidadans esquencemos, imbuidos pola droga diaria das pantallas e os altofalantes, que mentir non debía ser gratis e que as mentiras non só se xulgan nos tribunais.
Pensando en global e actuando en local
OUUUUuuuu
Nestes días cadráronme dous feitos que reflexan como a capacidade de adaptación dos humanos é unha das causas da falla de solucions REAIS ós mais graves problemas do noso xénero e do planeta que habitamos. A nosa capacidade de adaptación e tamén o marco culturo-publicitario centrado no "Ego-edonismo consumista".
O xoves pola tarde o cativo mais eu fixemos dous desprazamentos pola nosa pequena cidade en bicicleta... por non deixar algo por facer e porque facía un día esplendido. Tan sorprendente lle resultaba a algún conductor que dous ciclistas fixeran as rotondas que lles custaba cede-lo paso e/ou non arroiarnos mentras completabamo-lo xiro polo carril de fora. Chegamos sen novidade mais non quero imaxinar ese camiño con chuvia e/ou de noite (ainda cos chalecos reflectantes). Conclusión: Os concellos 'pillan' cartos europeos para festexar a semana europea da movilidade pero non fan ren REAL para cumplir cos preceptos que eses actos proclaman; como por exemplo colocar aparcadoiros para as bicicletas nos edificios de uso público...
Onte, Venres, polo 'lusco e fusco' tiven que ir ate o centro comercial cos dous cativos e fumos no coche... No tempo dos atascos que provoca habitalmente a hora de saida dos traballos tivemos ocasión de escoitar un documento moi intersante: O programa que "Un mundo feliz" de Radio-3 lle adicou ó troco climático (ainda non está na sección de descargas) Foi unha boa experiencia escoita-los argumentos e os datos sen tremendismo e sen 'panos quentes'. O troco climático está eiquí, Nin os mais escepticos na década dos 80 se atreven agora a negalo (eso si, nin se disculpan nin recoñecen os seus erros) i está íntimamente relacionado co consumo enerxético de combustibles fósiles, a deforestación e outras actividades dos humanos. A súa progresión é tal que ainda que agora mesmo cesasen as emisions de CO2 o aumento de temperatura e as variacions nas precipitacions seguirían.
Entre os datos se falou do derradeiro informe do IPCC (panel intergubernamental sobre o troco climático) sobre o CO2 que serviu para falar da escasa repercusión real que están a ter as medidas propostas no Tratado de Kyoto e dos organismos emanados da posta en marcha do control de emisions; percurando pola internet un pode atopar a oficina europea de control e prevención da contaminacion (EIPPCB) e a moi interesante páxina do EPER (inventario europero de emisions contaminantes) na que se catalogan -seica- tódalas industrias e os informes de emisions de cada unha delas: o "seica" ven a conto de que no Bierzo saen como contaminantes Roldan, Cosmos e Anllares (as tres con datos de 2001) e non sae Compostilla nen outras···
Todo o cal segue a demostrar a escasa ou nula presencia que este problema ten no noso actuar cotidiano i é que cando un problema chega tan paulatinamente os humanos non somos capaces de toma-las decisions (incómodas e precisas) que o poderían solucionar e preferimos acollernos a medidas paliativas que nos permiten "ir tirando" sen ter que renunciar a todo o que nos anúncian unha e outra vez e o que a "presión social" fai que sintamos como imprescindible... A confusión de Liberdade e Independencia coa capacidade de desplazamento que otorga o vehiculo própio, a confusión entre ir ben vestido con levar a roupa da temporada actual, o convencimento de que só somos un gran de area nunha praia e non podemos facer ren. Mais, ¿que son as praias sen os grans de area?; no programa recomendaban reflexionar sobre a frase que encabeza esta entrada "Pensar en global e actuar en local" e suxería que a mellor solución non existe, mais sí existen múltiples solucions que poden contribuir a reconduci-los problemas. Estas medidas pasan porque os cidadans presionemos non só ós políticos, senon tamén ás empresas e na nosa comunidade para por sobre a mesa tódolos días estes feitos e as súas solucions.
Co obxecto de ilustrar a falta de capacidade que podemos ter para valora-la envergadura real do problema debido á adaptación ó medio própia dos seres vivos relatouse o (seica) famoso experimento da rá:
Non cabe dúbida de que o actual sistema político non premite que as preocupacions da xente de a pé chegue con claridade e forza dabondo ós centros de decisión (económicos e políticos) por eso, a laboura hase semellar mais ó traballo das formigas que o dunha paleadora.
Nestes días cadráronme dous feitos que reflexan como a capacidade de adaptación dos humanos é unha das causas da falla de solucions REAIS ós mais graves problemas do noso xénero e do planeta que habitamos. A nosa capacidade de adaptación e tamén o marco culturo-publicitario centrado no "Ego-edonismo consumista".
O xoves pola tarde o cativo mais eu fixemos dous desprazamentos pola nosa pequena cidade en bicicleta... por non deixar algo por facer e porque facía un día esplendido. Tan sorprendente lle resultaba a algún conductor que dous ciclistas fixeran as rotondas que lles custaba cede-lo paso e/ou non arroiarnos mentras completabamo-lo xiro polo carril de fora. Chegamos sen novidade mais non quero imaxinar ese camiño con chuvia e/ou de noite (ainda cos chalecos reflectantes). Conclusión: Os concellos 'pillan' cartos europeos para festexar a semana europea da movilidade pero non fan ren REAL para cumplir cos preceptos que eses actos proclaman; como por exemplo colocar aparcadoiros para as bicicletas nos edificios de uso público...
Onte, Venres, polo 'lusco e fusco' tiven que ir ate o centro comercial cos dous cativos e fumos no coche... No tempo dos atascos que provoca habitalmente a hora de saida dos traballos tivemos ocasión de escoitar un documento moi intersante: O programa que "Un mundo feliz" de Radio-3 lle adicou ó troco climático (ainda non está na sección de descargas) Foi unha boa experiencia escoita-los argumentos e os datos sen tremendismo e sen 'panos quentes'. O troco climático está eiquí, Nin os mais escepticos na década dos 80 se atreven agora a negalo (eso si, nin se disculpan nin recoñecen os seus erros) i está íntimamente relacionado co consumo enerxético de combustibles fósiles, a deforestación e outras actividades dos humanos. A súa progresión é tal que ainda que agora mesmo cesasen as emisions de CO2 o aumento de temperatura e as variacions nas precipitacions seguirían.
Entre os datos se falou do derradeiro informe do IPCC (panel intergubernamental sobre o troco climático) sobre o CO2 que serviu para falar da escasa repercusión real que están a ter as medidas propostas no Tratado de Kyoto e dos organismos emanados da posta en marcha do control de emisions; percurando pola internet un pode atopar a oficina europea de control e prevención da contaminacion (EIPPCB) e a moi interesante páxina do EPER (inventario europero de emisions contaminantes) na que se catalogan -seica- tódalas industrias e os informes de emisions de cada unha delas: o "seica" ven a conto de que no Bierzo saen como contaminantes Roldan, Cosmos e Anllares (as tres con datos de 2001) e non sae Compostilla nen outras···
Todo o cal segue a demostrar a escasa ou nula presencia que este problema ten no noso actuar cotidiano i é que cando un problema chega tan paulatinamente os humanos non somos capaces de toma-las decisions (incómodas e precisas) que o poderían solucionar e preferimos acollernos a medidas paliativas que nos permiten "ir tirando" sen ter que renunciar a todo o que nos anúncian unha e outra vez e o que a "presión social" fai que sintamos como imprescindible... A confusión de Liberdade e Independencia coa capacidade de desplazamento que otorga o vehiculo própio, a confusión entre ir ben vestido con levar a roupa da temporada actual, o convencimento de que só somos un gran de area nunha praia e non podemos facer ren. Mais, ¿que son as praias sen os grans de area?; no programa recomendaban reflexionar sobre a frase que encabeza esta entrada "Pensar en global e actuar en local" e suxería que a mellor solución non existe, mais sí existen múltiples solucions que poden contribuir a reconduci-los problemas. Estas medidas pasan porque os cidadans presionemos non só ós políticos, senon tamén ás empresas e na nosa comunidade para por sobre a mesa tódolos días estes feitos e as súas solucions.
Co obxecto de ilustrar a falta de capacidade que podemos ter para valora-la envergadura real do problema debido á adaptación ó medio própia dos seres vivos relatouse o (seica) famoso experimento da rá:
Se pomos unha rá nunha pota de auga fervendo esta sáltara cara afora tan pronto como puder...Se pomos unha rá nunha pota con auga morna e a imos quencendo lentamente ata fervela a rá DEIXARASE COCER VIVA...
Non cabe dúbida de que o actual sistema político non premite que as preocupacions da xente de a pé chegue con claridade e forza dabondo ós centros de decisión (económicos e políticos) por eso, a laboura hase semellar mais ó traballo das formigas que o dunha paleadora.
A mais grave das fallas
OUUUUuuuu
Xa fai moito que reflexionei neste tema mais voltoume á mente nestas horas pola coincidencia da publicación de dúas listaxes similares, mais non idénticas nen na súa orixe nen no seu valor, dos "pecados capitais".
A nova humanidade que semella albiscarse ás veces polo medio das barbaries e as baixezas dos telexornais ten entre as súas constantes prescindir dos clásicos "pecados capitais" (Soberbia, Avaricia, luxuria, ira, gula, pereza i envexa) chegando incluso a enaltecelos dentro dos ideais "neo-con"; Tal é o caso da avaricia e a soberbia das nosas clases dirixentes ou da pereza e a luxuria das hordas que enchen os locais tódalas noites...ou a envexa deste que suscribe.
Unha das listaxes de novos pecados das que falo saiu a conto dun acontecemento como foi a visita de Eduardo Galeano a Compostela estes días; este escritor falounos da riqueza da nosa sociedade e da carga de culpa que ten (temos) da pobreza do resto do mundo e citou esta lista de pecados:
Nela percibimos a preseza de valores vellos mais tamén de valores novos que nos deberan guiar na nova realidade mundial á que nos enfronta a "Tontalización" (ou como dixeron os RHCP a 'Californication') na que pedi-lo galego na escola é mais crime que apoiar a un exercito que invade un pais matando 20000 persoas.
A outra listaxe non provén do noso medio e non ten unha orixe reflexiva e argumentada mais resultame curiosa e salientable i é a que publica a BBC na súa web na que fan unha enquisa (O ceo e o inferno nunha enquisa) que conclue cales son as actitudes peor vistas polos británicos:
Sorprendeme a alta porcentaxe do adulterio... ¿realmente son unha sociedade tan moralista?; dende logo si que é un sitio onde os políticos son 'defenestrados' por asuntos desa índole, non como eiquí que os que mais se opuñan á lei do divorcio foron os primeiros en facer uso dela e algún mais de unha volta.
Eu, que ainda me sinto novo (por non decires neno) sego a pensar que a peor das fallas é FALLARSE A UN MESMO.
Xa fai moito que reflexionei neste tema mais voltoume á mente nestas horas pola coincidencia da publicación de dúas listaxes similares, mais non idénticas nen na súa orixe nen no seu valor, dos "pecados capitais".
A nova humanidade que semella albiscarse ás veces polo medio das barbaries e as baixezas dos telexornais ten entre as súas constantes prescindir dos clásicos "pecados capitais" (Soberbia, Avaricia, luxuria, ira, gula, pereza i envexa) chegando incluso a enaltecelos dentro dos ideais "neo-con"; Tal é o caso da avaricia e a soberbia das nosas clases dirixentes ou da pereza e a luxuria das hordas que enchen os locais tódalas noites...ou a envexa deste que suscribe.
Unha das listaxes de novos pecados das que falo saiu a conto dun acontecemento como foi a visita de Eduardo Galeano a Compostela estes días; este escritor falounos da riqueza da nosa sociedade e da carga de culpa que ten (temos) da pobreza do resto do mundo e citou esta lista de pecados:
- "Ser superbranco"
- "Ser supermacho"
- "Cuspirlle ao espello"
- "Exprimir ao próximo"
- "Matar ao mundo"
- "Mentirlle á vida"
- "Obedecerlle ao medo."
Nela percibimos a preseza de valores vellos mais tamén de valores novos que nos deberan guiar na nova realidade mundial á que nos enfronta a "Tontalización" (ou como dixeron os RHCP a 'Californication') na que pedi-lo galego na escola é mais crime que apoiar a un exercito que invade un pais matando 20000 persoas.
A outra listaxe non provén do noso medio e non ten unha orixe reflexiva e argumentada mais resultame curiosa e salientable i é a que publica a BBC na súa web na que fan unha enquisa (O ceo e o inferno nunha enquisa) que conclue cales son as actitudes peor vistas polos británicos:
- crueldade (39%)
- adultério (11%)
- fanatismo (8%)
- deshonestidade (7%)
- hipocresia (6%)
- envexa (6%)
- egoísmo (5%)
Sorprendeme a alta porcentaxe do adulterio... ¿realmente son unha sociedade tan moralista?; dende logo si que é un sitio onde os políticos son 'defenestrados' por asuntos desa índole, non como eiquí que os que mais se opuñan á lei do divorcio foron os primeiros en facer uso dela e algún mais de unha volta.
Eu, que ainda me sinto novo (por non decires neno) sego a pensar que a peor das fallas é FALLARSE A UN MESMO.
Unha alternativa á apostatía
OUUUUuuuu
Ós agnósticos, ateos, anticlericais ou simplemente cristians en desacordo coa xerarquía da igrexa e a súa descomunal hipocresía aceptando e apoiando ós que teñen TODO mentres lle falan das virtudes cristianas á xente de a pé. A todos estes só nos quedaba a alternativa de nos borrar dos rexistros (apostatar) da igrexa para non ter nada que ver con ela mais...
¿Pensastes que o do "Bureau-fax con acuse de recibo e certificado de contido" das telefónicas era un xeito de impedi-la baixa de contratos abusivos?; iso non é nada comparado co complicado que é a apostasía sobre todo si non vives no territorio no que fuches babtizado...
Porque a igrexa sae rápidamente clamando pola liberdade de consciencia dos pais para que se poda "obxectar" fronte a nova asignatura da educación primaria 'educación para a cidadanía' mais nunca recoñeceu nen ofreceu ese dereito respecto á asignatura de relixión e, de feito, os centros de ensino relixiosos (ainda os subvencionados) non ofertan alternativa ó respecto. E menos aínda recoñece o libre albedrío das persoas para se borrar dos seus rexistros.
O certo é que existe un bó número de recuros e fontes de información e divulgación sobor do tema, incluindo unha alternativa puramente galega (ARRENEGO) mais eu, polo problema antes comentado non acabo de facelo.
Nestas veu o vaticano a darme a solución···(que non a absolución)
O de conseguila xa debe ser outra cousa; polo momento sei que hai que incurrir en certas faltas que marca o código de dereito canónico para ser condenado a esta "pena medicinal".
A min a que mais me mola é a do CISMA e me gustaría que a relixión que se propuxo entorno a Yolanda Castaño fose aceptada como causa...
Sería unha dupra publicidade que non tería prezo.
Ós agnósticos, ateos, anticlericais ou simplemente cristians en desacordo coa xerarquía da igrexa e a súa descomunal hipocresía aceptando e apoiando ós que teñen TODO mentres lle falan das virtudes cristianas á xente de a pé. A todos estes só nos quedaba a alternativa de nos borrar dos rexistros (apostatar) da igrexa para non ter nada que ver con ela mais...
¿Pensastes que o do "Bureau-fax con acuse de recibo e certificado de contido" das telefónicas era un xeito de impedi-la baixa de contratos abusivos?; iso non é nada comparado co complicado que é a apostasía sobre todo si non vives no territorio no que fuches babtizado...
Porque a igrexa sae rápidamente clamando pola liberdade de consciencia dos pais para que se poda "obxectar" fronte a nova asignatura da educación primaria 'educación para a cidadanía' mais nunca recoñeceu nen ofreceu ese dereito respecto á asignatura de relixión e, de feito, os centros de ensino relixiosos (ainda os subvencionados) non ofertan alternativa ó respecto. E menos aínda recoñece o libre albedrío das persoas para se borrar dos seus rexistros.
O certo é que existe un bó número de recuros e fontes de información e divulgación sobor do tema, incluindo unha alternativa puramente galega (ARRENEGO) mais eu, polo problema antes comentado non acabo de facelo.
Nestas veu o vaticano a darme a solución···(que non a absolución)
A Excomunión
Xa sei que non é o mesmo pois a igrexa o describe como unha exclusión parcial da vida da igrexa privando ó individuo dos sacramentos e, polo tanto, do recoñecemento de deus. Mais é unha forma de que a igrexa lle recoñeza a un como 'disidente' e, con elo, lle asigne o dereito a obxectar das súas directrices.O de conseguila xa debe ser outra cousa; polo momento sei que hai que incurrir en certas faltas que marca o código de dereito canónico para ser condenado a esta "pena medicinal".
A min a que mais me mola é a do CISMA e me gustaría que a relixión que se propuxo entorno a Yolanda Castaño fose aceptada como causa...
Sería unha dupra publicidade que non tería prezo.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)