Conservacion, caza e lobos

OUUUUuuuu

Sin que tivese moito que ver coa nova de que un ou varios lobos teñen baixado á chaira berciana na semana pasada tiven unha interesante conversa cun amigo moi afeccionado á caza que me ten catalogado no grupo de "eco-sexual intransixente" porque lle contei o que facía de novo para chafa-las batidas (de lobo e porcoteixo) do meu pai e os seus amigos...

Como en todo na vida o punto de equilibrio ten dificil definición e ainda peor atopamento. Segundo este amigo e os exemplos que me puxo, as medidas "ultraconservacionistas" dictadas pola administración non traen mais ca problemas ós paisanos das zonas rurais e fomentan un desequilibrio entre especies co 'excesivo' aumento das especies protexidas e a diminución das súas presas naturais; Por exemplo faloume do escaso número de exemplares de caza menor que ten feito que alguns cotos decidan "vedar" a perdiz para este ano. Pola contra, o exesivo número de xabarins, lobos, raposos e demais animais de caza maior xera problemas nos entornos dos seus habitats (destrozos de hortas e cultivos, ataques ó gando...) ós que as administracions non respostan mais que con expedientes burocráticos e longas esperas. Tamén me citou a presencia dunha colonía de Cormoranes no encoro de Bárcena (cousa que eu non puiden confirmar) que xunto cunha 'sobreabundáncia' de nutrias ten feito desaparecer ás troitas.
Comentando sobre estes temas veu a dicir que os cazadores son mellores conservacionistas que os "paseantes de campo" e que xeran un gran movemento económico que beneficia en primeiro lugar e directamente ós núcleos onde se caza. Segundo él os cartos pagados polos cotos (auténticas millonadas) revirten en obras de conservación e mellora das aldeas e das pistas nos montes. A súa idea de equilibrio ven expresada pola cantidade de burocracia que se ten que mover ó redor dun coto: Plan cinexético quinquenal autorizado e homologado, "cuotas de caza", vedas e un complexo sistema de permisos, avisos e anúncios (iso si, en misteriosos medios como os boletins oficiais da provincia) para as batidas. É mais, seguindo o seu razonamento, afirmoume que os maiores interesados na subsisténcia das especies cinexéticas son os própios cazadores que co seu 'labor' conteñen o número de individuos das especies da parte alta da cadea.
Falando sobre o sendeirismo e a recollida de setas veu a dicir que os días de caza non se podería andar polo monte ou facelo "baixo a túa responsabilidade" pois nas zonas marcadas como coto xa se sobrentende que eses días hai perigo.
Non estaría de mais que nos carteis dos roteiros e zonas de aparcamento habilitadas (por certo, ¿pagadas por quen?, ¿con que obxectivo?) se sinalase a existencia dos cotos, días de caza do calendario xeral e, os días de batidas, se colocase un aviso específico.

Agora eu teño algunhas preguntas; non para tí, amigo, que sei que percuras ese equilibrio tanto coma min..., mais sí en xeral. Si a caza se "autoregula", ¿Porqué algunhas especies cheagron a desaparecer de amplos espazos da península entre os anos 70 e os 90?. ¿Non serán os cultivos, hortas e gando os que están a invadi-los terreos e hábitats destas especies?. ¿Que ocorre co furtivismo, non se conta con él para nada?···

Unha medida conservacionista interesante podería ser entrar nas poxas polos cotos (as adminstracions e as organizacions conservacionistas), mais para NON CAZAR ; ou establecer unha especie de "dereito de tanteo" que permita que por unha cantidade similar de cartos á mellor oferta por un coto unha organización conservacionista ou unha administración se faga cos dereitos do mesmo... Así se evitaría que fose a codicia económica a que acabase 'obrigando' ós núcleos a sacar ós cotos a subhasta.
Outra medida de control que se pode empregar é cercionarse/certificar que os membros/propietarios dun coto RESIDEN na zona do mesmo a maior parte do ano e, polo tanto, que sí se van a preocupar de que os cartos recibidos polo coto se empreguen nas melloras de infraestructuras sinaladas; porque como no tema dos lumes nos montes (co que está intimamente relacionado) é a paisanaxe a que, alentada polo beneficio económico que pode tirar das súas actuacions, opta por camiños que poden ser catastróficos.
Non esquezamos que, si ben o monte é patrimonio de todos, existe o dereito á propiedade e que o significado de "monte comunal" non é o de 'propiedade de todos' senon un xeito pouco común de propiedade e xestión dun espazo que NON ten porque ser "natural" (seguro que hai montes comunais a menos de 5' do centro de Vigo).