Ainda que escribir esto poda ser visto como unha 'listeza' o certo é que hai boa diferencia entre escribir nun blogue por non calar ou escribir na prensa e cobrar por elo.
Nunha xornada tranquila lin con calma unha entrevista que lle fixeron a Jordi Pujol os do Magazine de "El Mundo" e que se publicou o 1 de Abril. Sorprendeume que unha persoa que foi detentor de tanto poder e obxecto de tanto odio durante tanto tempo e ata hai tan pouco padeza 'analfabetismo dixital', cando menos aparente. Iso sí, podese dicir que é alguén que traballa arreo lendo os xornais e tomando notas sobre o que le, acudindo a inauguracions e outras cheas...
Porén o que mais me chamou a atención da entrevista foi un par de frases soltas nas que se destila a visión que os "politicos de pro" ou "animais políticos" teñen da actual 'oligocracia' e a organización socio-electoral que a conforma.
Dixo este home:
"El politico debe asegurar que puedas comer tres veces al día, que tendrás asistencia si caes enfermo y que tu hijo irá a la escuela. Pero aún y así no puede asegurar que la gente sea feliz"Ocurrenseme unha chea de cousas ó fio destas verbas e da lectura do libro de Punset "Viaje a la felicidad" e, dende logo, relacionado con esto está o feito de que esta actitude PATERNALISTA cara ós que somos os seus concidadans é unha das claves da mediocridade social de occidente.
O sistema social-comunista claudicou, entre outras causas, porque os detentores do poder social deseguido actuaron coma se de deuses se tratase obviando a vontade e as espectativas de quen os impulsou ó poder, ignorando esa necesidade íntima que temos de sentirmonos responables dos éxitos e fracasos do noso grupo human.
Este pensamento reflicte a mesma idea malia que no noso sistema esta maquillado pola mínimia oportunidade que significa poder votar; iso sí, sen compormiso de devolución nen periodo de proba nen dereito a troco.
Porque alguns políticos falan de "contrato" tentando, inxenuamente, que a emulación da fórmula de Rousseau nos faga crer nun compromiso colectivo, cando o seu compromiso se situa na esfera oscura de quen lles patrocina.
Polo tanto: fora eses contos de vellas, comemos do que traballamos e temos servicios públicos porque así o decide a organización social.
Mais adiante fai outra reflexión nese senso de "deixadenos a nós e sede felices":
Pregunta:"¿Los politicos son prescindibles?"Está claro que este é un pensamento moi propio de quen se coida dentro do grupo dos 'filosofos' que deberan gobernar segundo as actuais teorias de Platón e Aristóteles.
Reposta:"No. Los políticos son los únicos que toman determinadas decisiones y que implican un servicio a la sociedad".
Dende logo unha sociedade conformada por persoas iguais en dereitos deberá formar un goberno de cidadans para impulsa-los xeitos de organizacions e os proxectos que garantan a estabilidade e seguridade de tódolos seus membros, mais ese goberno non poderá mirar só polos intereses dun grupo concreto nen poderá estar conformado por unha especie de 'casta' de pais-políticos que dicten o que é bó ou malo e o que se vai facer ou non. Deberase conformar por concidadans que capten inquedanzas e consulten decisions no seu eido de actuación e no seu ámbito de elección.
Un novo goberno dos cidadans no que a pasividade polítca non estexa perseguida mais que non sirva de escusa constánte para dicir que son 'outros' os que organizan as desfeitas senon que cada un coas súas opinions e actuacions sexa parte do entramado organizativo da súa comunidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario