Pensionismo financieiro

OUUUUuuuu

Fai uns días nunha pausa do 'traballo' pasaron a carón miña duas parellas de persoas maiores nunha escena habitual; elas díante falando dos fillos e dos problemas cotians i eles detrás falando... do "implacable" que é a lei do mercado.

Naquel intre, concentrado no que estaba, non reflexionei sobre o tema; mais voltando para casa xa co osixeno normalizado caín na conta da tremenda lousa de incongruencia de tal afirmación en certo tipo de persoas.

Non dubido que ó chegarmos ó final da vida productiva e pasar ó 'retiro' as persoas continúan a ter unha misión na sociedade, unha visión da mesma e uns obxectivos a acadar. Mais, se cadra, a moitos lle pode o orgullo de ter pasado por tempos moi difíciles e caen na soberbia de pensares que a solidaridade que agora reciben non é tal senón que é parte do seu soldo polo feito na vida e que, cos aforros (mobiliarios e inmobiliarios) obtidos deben actuar "maximizando o beneficio e minimizando o gasto" (ou o pago de impostos).

Cada quen actúa durante toda a súa vida segundo unha 'masa de valores' que lle debera situar no balanzo do que aporta e o que recibe do conxunto da sociedade. As entidades financieiras traballan arreo para 'captar' o froito do aforro das persoas e, coa promesa de rendibilidades -ás veces inmorais- facer uso deses aforros no seu própio beneficio. Coñecidas son as desfeitas dos fondos de investimento internacionais que, empregando cartos alleos, fan subir e baixar mercados xerando beneficios a outros e deixando ós seus investidores 'cun palmo de narices'.

Sorprendeme a incoherencia de quen recibe mensualmente o froito da solidaridade dos traballadores de agora e sábese "a salvo do mercado" e coida que él SI pode empregar implacablemente as regras do mesmo... Será realmente consciente de que, si polo mercado fose, non tería; cecais, pensión?

Na zona na que vivo moita xente se 'retira' antes dos 65 ben por motivos de saude ou 'estructurais'; moitos deles están en perfectas condicions para traballos de outro tipo mais reciben a solidaridade de todos gracias a que, nalgún intre, algúen pensou que a implacabilidade do mercado non debía chegar ós mais débiles e que era mellor 10000 casos de abuso desa solidaridade que 100000 casos de abuso do mercado.

Coido que se pode obter unha rendabilidade dos aforros dunha vida sen convertirse nun "escualo" das finanzas e que a solidaridade pode ter outras formas tan sinxelas como a esixencia de que non se especule cos teus aforros, e participar lealmente no mercado inmobiliario; porque coa edade non se perden os dereitos políticos nen a responsabilidade e hai que ter en conta que a demografía actual nos encamiña cara a unha sociedade cun alto número de membros que traspasen a barreira dos 'anos laboralmente productivos'.